மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை பாதுகாப்பு

மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை பாதுகாப்பு - செய்ய வேண்டியவை

 (ச.பாலமுருகன்)

கடந்த நவம்பர் மாதம் 13 ஆம் தேதி மத்திய சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வனத்துறை அமைச்சகம், முன்னால் இஸ்ரோ விஞ்ஞானியும், மத்திய திட்டக் குழு உறுப்பினருமான திரு கஸ்தூரிரங்கன் தலைமையிலான, மேற்கு தொடர்ச்சி மலை தொடர்பான உயர்மட்ட பணிக்குழுவின் பரிந்துரைகளை கொள்கையளவில் ஏற்றுக்கொள்வதாக அறிவித்தவுடன், கேராளாவில் எதிர்க்கட்சியான சி.பி.எம் பந்துக்கு அழைப்பு விடுத்தது.

இடுக்கி, கோழிக்கோடு, கண்ணூர் மாவட்டங்களில் மலைப்பகுதியினை ஒட்டிய மக்களிடம் தாங்கள் வலுக்கட்டாயமாக வெளியேற்றப்படுவோம் என்ற அச்சம் உருவாக்கப்பட்டது. இதன் விளைவாக கேரளா அரசு மூன்று நிபுணர்களை நியமித்து அவர்கள் நவம்பர் 26 முதல் டிசம்பர் 5 வரை கேரளாவின் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை மாவட்டங்களுக்குச் சென்று கருத்து கேட்டு அரசுக்கு அறிக்கை தாக்கல் செய்வார்கள் என்றும், அதன் அடிப்படையில் கேரள அரசு மத்திய அரசிடம் தனது நிலையினைத் தெரிவிக்கும் என்றும் கேரளா முதல்வர் உம்மன்சான்டி கூறினார்.

தமிழகத்தில் இப் பிரச்சனை பொதுத் தளத்தில் விவாதப்பொருளாக மாறாத நிலையில், தமிழகத்தின் கோவை, நீலகிரி, தேனி, நெல்லை மற்றும் குமரி மாவட்டங்களின் மேற்குத் தொடர்ச்சி பகுதிகள் இவ் அறிக்கையின் கீழ் கட்டுப்படுத்தப்படும் நிலையிலும் தமிழக அரசு வெளிப்படையாக இந்த கஸ்தூரிரங்கன் தலைமையிலான நிபுணர் குழு குறித்து ஆதரவாகவோ அல்லது எதிராகவோ எந்த நிலைபாடும் இதுவரை எடுக்கவில்லை.

குஜராத்தின் தென் பகுதியில் தப்தி நதிக்கரையில் துவங்கி மகாராஷ்ரா, கோவா, கர்நாடகா, கேரளா மற்றும் தமிழகத்தின் குமரி மாவட்டம் வரை 129037 சதுர கிலோமீட்டர் நீண்ட பரப்பு கொண்டதாக மேற்குத்தொடர்ச்சி மலை உள்ளது. ஐ.நா.வின் யுனெஸ்கோ நிறுவனம் உலகின் பள்ளுயிர்ப் பெருக்கம் உள்ள 34 பாரம்பரிய மிக்க இடங்களில் (Bio diversity hot spot) மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையும் ஒன்று என அறிவித்துள்ளது. சுமார் 150 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன் கோண்டுவனா எனற பெருங்கண்டத்திலிருந்து இன்றைய மடகாஸ்கர் பகுதியிலிருந்து உடைந்து வந்த பகுதியாக சில ஆய்வாளர்களால் சுட்டிக்காட்டப்படும் இம் மலைத்தொடர் தன்னகத்தே தேசிய பூங்காக்கள் மகாராஷ்டிராவில் 4, கர்நாடகாவில் 10, கேரளாவில் 20, தமிழகத்தில் 5 என மொத்தம் இம் மலைத்தொடர்ச்சி 39 வகையான கானுயிர் காப்பகங்களைக் கொண்டுள்ளது. இம் மலைத்தொடர்ச்சி தனக்கே உரிய சுமார் 5000க்கும் மேற்பட்ட அபூர்வ தாவரங்கள், 134 வகையான பலூட்டிகள், 508 வகையான பறவை இனங்கள், 325 வகையான அரிய உயிரினங்கள் வாழும் பகுதி என வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. மேலும் தென்னிந்தியாவின் ஜீவாதாரமாக விளங்கும் கோதாவரி, கிருஷ்ணா, காவேரி, வைகை, குந்தி போன்ற நதிகளின் பிறப்பிடமாகவும் இது உள்ளது.

அறிஞர் மாதவ் காட்கில் குறிபிட்டது போன்று அகஸ்திய மலையினைத் தலையாகவும், நீலகிரியினையும், ஆனைமலையினையும் மார்புகளாகவும், கனரா முதல் கோவா வரை நீண்ட உதடுகளையும் வடக்கு சகயதிரியினை கால்களாகவும் கொண்ட பெண் அவள். ஒரு காலத்தில் பளபளக்கும் பச்சை உடையுடன் செழுத்திருந்த அவள் உடைகள் சுயநல சக்திகளால் கிழித்தெறியப்பட்டு அவமரியாதைக்கு உட்படுத்தப்பட்ட பெண்ணாக இன்று காட்சி தருகின்றாள்.

கோவா மாநிலத்தில் சட்டவிரோதமாக சுரங்கம் தோண்டும் தொழிலில் சுமார் ரூபாய் 6,500 கோடி மதிப்புள்ள வளத்தினைத் திருடியுள்ளதாக அரசு கூறிய போதிலும் இது குறித்து ஆய்வு செய்த ஷா கமிசன் இந்த திருட்டு ரூபாய் 35,000 கோடி என மதிப்பிட்டது. மகாராஷ்ட்ராவின் ரத்தனகிரி மாவட்டத்தில் லோட்-பரசுராம் தொழிற் பேட்டையின் ரசாயன தொழிற்சாலைக் கழிவினால் போஜ்ரா அணை நீர் செந்நிறமாகிப்போனது. கேத் நகரின் குடிநீர் ஆதாரமான அது, இன்று குடிக்க அருக‌தையற்றதாக மாறியுள்ளது. சுமார் 20,000 மீனவர்கள் தங்களின் வாழ்வாதரத்தை இழந்தார்கள். கேராளாவின் பாலக்காட்டில் பிளாச்சிமடாவில் கோக கோலா கம்பெனியால் உண்டான நிலத்தடி நீர் பாதிப்புக்கு எதிராக அந்தப் பஞ்சாயத்து, ஆலை மூட முடிவு செய்த தீர்மான‌த்தை எதிர்த்து கம்பெனி உச்ச நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்த வழக்கில் பஞ்சாயத்துக்கு அந்த அதிகாரம் உள்ளது உறுதி செய்யப்பட்டது.

இந்தப் பின்னணியில் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையினைப் பாதுகாக்க மத்திய சுற்றுச்சூழல் அமைச்சகம் அறிவியல் அறிஞர் மாதவ் காட்கில் தலைமையில் 13 நபர் கொண்ட நிபுணர் குழுவை அமைத்தது. இக் குழு மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையினை ஒட்டி பல்வேறு கள ஆய்வுகளை மேற்கொண்டு, 2011 ஆகஸ்ட் மாதம் தனது அறிக்கையினை மத்திய சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வன அமைச்சகத்திடம் சமர்பித்தது. ஆனால் மத்திய அமைச்சரகம் அந்த அறிக்கையினை வெளியிடவில்லை. இதன் தொடர்ச்சியாக டெல்லி உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தாக்கல் செய்யப்பட்டு அறிக்கையானது மத்திய சுற்றுச்சுழல் அமைச்சகத்தின் இணையதளத்தில் வெளியானது.

மாதவ் காட்கில் தலைமையிலான மேற்குத்தொடர்ச்சி மலை சூழல் நிபுணர்கள் குழு தனது அறிக்கையில் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலைப்பகுதியினை மூன்று சூழல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பகுதிகளாகப் பிரிப்பது என்றும் இதில் இப் பகுதியில் சிறப்பு பொருளாதார மண்டலங்கள் அல்லது மலை வசிப்பிடங்கள் எதையும் புதிதாக உருவாக்கக்கூடாது, மலை கிராம மக்களின் குடியிருப்புகளுக்கு நிலம் வழங்குவது தவிர புதிதாக விவசாயம் சாராத செயல்பாடுகளுக்காக நிலங்களைப் பயன்படுத்துவதைத் தடுப்பது, மலைப்பகுதியில் பாரம்பரியமான இயற்கை விவசாயத்தை நிறுவுவது, பூச்சி மருந்து அல்லது மரபினி மாற்றுப் பயிர்களுக்கும், மலைப்பகுதிக்கு தொடர்பற்ற குரோட்டன்ஸ் வகை செடிகளுக்குத் தடை விதிப்பது, யூக்கலிப்டஸ் மரங்களைத் தடுப்பது, சூழல் முக்கியத்துவப் பகுதி 1ல் பூச்சி மருந்து, இரசாயன உரப் பயன்பாட்டை 5 ஆண்டுகளுக்குள் முற்றிலும் தடுப்பது, சூழல் முக்கியத்துவ பகுதி 2ல் அந்த தடையினை 8 ஆண்டுகளுக்குள்ளும், 3 வது பகுதியில் 10 ஆண்டுக்குள்ளும் நடைமுறைப்படுத்துவது, வன உரிமைச்சட்டம் 2006ஐ முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்துவது, மக்களுக்கு அதன் படி நில உரிமை வழங்க முயற்சிப்பது,

மேலும் தற்போது நடைமுறையில் உள்ள வனக்கூட்டு நிர்வாக முறைக்கு பதிலாக வன உரிமைச்சட்டம் படி வளங்களை நிர்வகிப்பது, சிறு நில உரிமையாளர்கள் சூழல் பாதுகாப்பு நடவடிக்கைக்காக சூழல் சேவைத் தொகை வழங்குவது, குறிப்பாக சூழல் முக்கியத்துவப்பகுதி 1 ல் உள்ள சுரங்கங்களை 2016க்குள் கை விடுவது, சட்டவிரோத சுரங்கங்களை உடனே தடுப்பது, இரண்டாம் பகுதியில் உள்ள சுரங்கங்களை தீவிரமாக கண்காணிப்பது, புதிய சுரங்கங்களுக்கு அனுமதி மறுப்பது, பகுதி 3ல் தீவிரமான ஆய்வுக்குப் பின் சுரங்க அனுமதி தருவது, ஆனால் மக்கள் இத் திட்டங்களை ஆய்வு செய்ய அனுமதிப்பது, பகுதி 1 மற்றும் 2ல் சுற்றுச்சூழல் அதிகம் பாதிக்கும் புதிய சிவப்பு மற்றும் ஆரஞ்சு வகை தொழிற்கூடங்களுக்கு அனுமதி மறுப்பது, மூன்றாம் பகுதியில் தொழிற்சாலைகளை தீவிர கண்காணிப்புக்குப் பின் அனுமதிப்பது, அதே சமயம் சூழலுக்கு ஏற்ற பச்சை மற்றும் நீலத் தொழிற்சாலைகளை அனுமதிப்பது,

பகுதி 1 மற்றும் 2ல் புதிய பெரிய அணைக்கட்டுகளைத் தடை செய்வது, இருக்கும் பழைய காலாவதியான அணைகளைக் கைவிடுவது, புதிய நீர் மின்சார நிலையங்களை தவிர்ப்பது, சிறிய மின் நிலையங்களை ஆதரிப்பது, பகுதி 1ல் புதிய சாலைகள் ,இரயில் பாதைகளுக்குத் தடை விதிப்பது, தீவிர ஆய்வுக்குப் பின் பகுதி 2ல் இவற்றை அனுமதிப்பது, அத்தியாவசிய சாலைகளை பகுதி 3ல் அனுமதிப்பது, அதே போன்று பகுதி 1ல் சூழல் சுற்றுலா தடை செய்வது, இதை பகுதி 2 மற்றும் 3ல் அனுமதிப்பது, கேரளாவின் சாலக்குடி நீர்வீழ்ச்சி நீர் மின் திட்டத்தையும், கர்நாடகாவின் குந்தா நீர் மின் திட்டத்துக்கும் அனுமதிக்ககூடாது என்பதுடன் மேற்குத்தொடர்ச்சி மலையை நிர்வாகிக்க ஓய்வு பெற்ற நீதிபதி தலைமையில் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை ஆணையம் என்ற ஒன்றை தேசிய அளவிலும், மாநில அளவிலும், மாவட்ட அளவிலும் அமைக்க வேண்டும் என்பது போன்ற பரிந்துரைகளை மாதவ் காட்கில் குழு கூறியது.

இந்த அறிக்கையினை கேரளாவில் உள்ள எஸ்டேட் உரிமையாளர்களும், நில வியாபாரிகளும் அவர்கள் சார்ந்த அரசியல் வட்டாரங்களும் முதலில் எதிர்க்கத் துவங்கினர். இந்த எதிர்ப்பு வலுத்து மாதவ் காட்கில் அறிக்கையினை முற்றிலும் கைவிடவேண்டும் என்ற நிர்பந்தம் மத்திய அரசுக்குச் சென்றது. அதன் பின்னர் மத்திய சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வனத்துறை அமைச்சகம் முன்னாள் இஸ்ரோ விஞ்ஞானியான கஸ்தூரிரங்கன் தலைமையில் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை உயர்மட்ட பணிக் குழு என்ற குழுவை அமைத்து மாதவ் காட்கில் குழுவின் அறிக்கையினை மறு ஆய்வு செய்தது. அந்தக் குழு தனது ஆய்வில் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் 1,64,280 கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் 41 சதவிகித பகுதி உடனடியாக கவனிக்கப்படவேண்டிய பகுதி என்றும், அதில் 37 சதவிகிதப் பகுதி சூழல் முக்கியப் பகுதி (Eco sensitive area)இதனை மத்திய அரசு அங்கீகரிக்க வேண்டும்,

இப் பகுதியில் வளர்ச்சிப் பணிகள் தீவிர கண்காணிப்புக்குப் பின் அனுமதிக்க வேண்டும், இப் பகுதியில் சுரங்கம், மணல் எடுப்பது, கல்குவாரிகள் ஐந்தாண்டுக்குள்ளோ அல்லது லைசன்ஸ் முடிந்ததுமோ தடைசெய்யப்பட வேண்டும், நீர் மின்சாரம் உற்பத்தி நீரோட்டத்தின் 30 சதவிகித நீரோட்டத்தை பாதிக்காத வகையில் அனுமதிக்கலாம், நதியிலிருந்து 3 கிலோமீட்டர் தொலைவிற்கு அப்பால் அல்லது 50 சதவீத நதிப் படுகையினை பாதிக்காத வகையில் திட்டப்பணிகள் அனுமதிக்கலாம், காற்றாலைகள் துவங்க சூழல் பாதிப்பு அனுமதி வாங்கவேண்டும், சிவப்பு வகை ஆலைகள் தடை செய்யப்பட வேண்டும், திட்டங்களுக்கு அனுமதிப்பது வெளிப்படையானதாக இருக்க வேண்டும், இப் பகுதியிலிருந்து 10 கிலோமீட்டருக்குள் துவங்கும் எல்லா திட்டப் பணிகளுக்கும் சூழல் பாதிப்பு ஆய்வு அவசியம், சூழல் பகுதியில் துவங்கப்படும் எல்லா திட்டங்களுக்கும் வன உரிமைச்சட்டத்தின் படி கிராம சபையின் ஒப்புதல் அவசியமானது, இப் பகுதியில் வன விலங்கு வலசைப் பாதைகள் சம்மந்தமான திட்டங்கள் பகுதி மக்களின் ஆலோசனையுடன் நடைபெற வேண்டும், கேரளாவின் சாலக்குடி மற்றும் கர்நாடக குண்டியா நீர் மின் திட்டத்துக்குத் தீவிரமான சுற்றுச்சூழல் ஆய்வுக்குப் பின் அனுமதிக்கலாம், இப் பகுதியில் 20,000 சதுர மீட்டருக்கு அதிகமான கட்டுமானப்பணிகளை தடை செய்ய வேண்டும்.

மேற்கண்ட கஸ்தூரிரங்கன் குழு பரிந்துரைகளை மத்திய சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வனத்துறை அமைச்சகம் கடந்த 13 நவம்பர் 2013 ல் கொள்கையளவில் ஏற்றுக்கொண்டது.

மாதவ்காட்கில் குழு அறிக்கையோடு ஒப்பிடும் போது கஸ்தூரிரங்கன் குழு அறிக்கை கடுமை குறைந்ததாகவும் பல்வேறு தரப்பினரை திருப்தி படுத்தவேண்டும் என்ற அடிப்படையிலும் வடிவமைத்த வடிவமாக உள்ளது. கிராம சபை மற்றும் மலைப்பகுதியில் குடியிருக்கும் மக்களின் ஆதரவோடு மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையினைப் பாதுகாக்கும் கொள்கை கொண்டதாகவும் உள்ளது. ஆனால் இந்த அறிக்கைக்கு கூட எதிர்ப்பு வரத் துவங்கிவிட்டது. மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையினைப் பாதுகாப்பது வெறும் சூழல் சார்ந்த செயல்பாட்டுக்கு மாத்திரம் அல்ல, சமூகத்தில் நதிநீர் உள்ளிட்ட பிரச்சனைகள், சட்டம் ஒழுங்கு மற்றும் அரசியல் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவைகளாக உள்ளது. மேற்குத்தொடர்ச்சி மலை இயற்கை பாதுகாப்பு மேற்கண்ட எல்லா சிக்கல்களையும் தீர்க்கும் செயல்பாடுகளில் ஒன்றாகவும் உள்ளது.

அறிஞர் குழுக்கள் திரும்பத் திரும்ப வன உரிமைச்சட்டம் மற்றும் மலைப்பகுதி மக்களின் பங்களிப்பு பற்றி குறிப்பிட்டுள்ளது. நடைமுறையில் வனத்துறை தனது அதிகாரவர்க்கப் பிடியில் மலையினையும் வனத்தையும் வைத்துக்கொள்ளவே விரும்புகின்றது. வனவிலங்கும் மக்களும் இணைந்து வாழும் நிலைப்பாடே வனவிலங்கு சரணாலயங்கள். ஆனால் வனவிலங்குப் பாதுகாப்புக்காக மக்கள் வெளியேற்றப்பட வேண்டுமென்று அதிகார வர்க்கம் கூறும் நடைமுறையினை எதிர்கொண்ட மக்கள் மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை பாதுகாப்பு நடவடிக்கையிலும் தாங்கள் வெளியேற்றப்படக் கூடும் என அஞ்சுவது இயற்கையே. அரசு இந்த அச்சத்தைப் போக்கி, மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையினைப் பாதுகாக்க வேண்டும்.

- ச.பாலமுருகன் ( balamuruganpucl@gmail.com)

 

Migrant labourers in Tamil nadu

India: Requirements and procedures for tenant registration, including implementation, particularly in Delhi, Mumbai, Kolkata and Bangalore (2009-April 2013) [IND104372.E]

Research Directorate, Immigration and Refugee Board of Canada, Ottawa

1. Tenant Verification

In correspondence with the Research Directorate, the Director of the Centre for Public Affairs (CPA) in Uttar Pradesh, India, a "society" that conducts research, develops policy options and promotes dialogue (CPA n.d.), indicated that, "in normal circumstances," tenant verification consists of landlords registering their tenants at the nearest police station (CPA 16 Apr. 2013). He indicated that police keep records of the tenant's information (ibid. 15 Apr. 2013).

Several sources report that the registration of tenants is mandatory in some cities, such as Chennai (Chennai n.d.a), Delhi (Delhi n.d.), Bangalore (The Hindu 14 Mar. 2012), and Jaipur (The Times of India 10 July 2011). Section 144 of the Code of Criminal Procedure grants any executive magistrate the power to issue orders in urgent cases of apprehended danger, for example, “terrorist/anti-social elements may seek hideouts in the guise of tenants” (The Hindu 26 Mar. 2012). Section 144 of the Code of Criminal Procedure, 1973, Act No. 2 of 1974 states the following:

Power to issue order in urgent cases of nuisance of apprehended danger.

1. In cases where, in the opinion of a District Magistrate, a Sub-divisional Magistrate or any other Executive Magistrate specially empowered by the State Government in this behalf, there is sufficient ground for proceeding under this section and immediate prevention or speedy remedy is desirable, such Magistrate may, by a written order stating the material facts of the case and served in the manner provided by section 134, direct any person to abstain from a certain act or to take certain order with respect to certain property in his possession or under his management, if such Magistrate considers that such direction is likely to prevent, or tends to prevent, obstruction, annoyance or injury to any person lawfully employed, or danger to human life, health or safety, or a disturbance of the public tranquility, or a riot, of an affray.
2. An order under this section may, in cases of emergency or in cases where the circumstances do not admit of the serving in due time of a notice upon the person against whom the order is directed, be passed ex parte.
3. An order under this section may be directed to a particular individual, or to persons residing in a particular place or area, or to the public generally when frequenting or visiting a particular place or area.
4. No order under this section shall remain in force for more than two months from the making thereof:
   Provided that, if the State Government considers it necessary so to do for preventing danger to human life, health or safety or for preventing a riot or any affray, it may, by notification, direct that an order made by a Magistrate under this section shall remain in force for such further period not exceeding six months from the date on which the order made by the Magistrate would have, but for such order, expired, as it may specify in the said notification.
5. Any Magistrate may, either on his own motion or on the application of any person aggrieved, rescind or alter any order made under this section, by himself or any Magistrate subordinate to him or by his predecessor-in-office.
6. The State Government may, either on its own motion or on the application of any person aggrieved, rescind or alter any order made by it under the proviso to sub-section (4).
7. Where an application under sub-section (5) or sub-section (6) is received, the Magistrate, or the State Government, as the case may be, shall afford to the applicant an early opportunity of appearing before him or it, either in person or by pleader and showing cause against the order; and if the Magistrate or the State Government, as the case may be, rejects the application wholly or in part, he or it shall record in writing the reasons for so doing. (India 1974)

Sources also state that people in contravention of orders issued under Section 144 of the Code of Criminal Procedure shall be punished under Section 188 of the Indian Penal Code, 1860 (Chennai n.d.a; Hindustan Times 30 Dec. 2008), which states:

Disobedience to order duly promulgated by public servant.-- Whoever, knowing that, by an order promulgated by a public servant lawfully empowered to promulgate such order, he is directed to abstain from a certain act, or to take certain order with certain property in his possession or under his management disobeys such direction, shall, if such disobedience causes or tends to cause obstruction, annoyance or injury, or risk of obstruction, annoyance or injury, to any persons lawfully employed, be punished with simple imprisonment for a term which may extend to one month or with fine which may extend to two hundred rupees, or with both: and if such disobedience causes or tends to cause danger to human life, health or safety, or causes or tends to cause a riot or affray, shall be punished with imprisonment of either description for a term which may extend to six months, or with fine which may extend to one thousand rupees, or with both. Explanation.-It is not necessary that the offender should intend to produce harm, or contemplate his disobedience as likely to produce harm. It is sufficient that he knows of the order which he disobeys, and that his disobedience produces, or is likely to produce, harm. (India 1860)

Various types of information that could be

• name (Chennai n.d.b; Kolkata n.d.a);
• age (ibid.; Chennai n.d.b);
• official identity documents (ibid.; The Hindu 14 Mar. 2012);
• photographs (Punjab n.d.a);
• address of permanent residence (Chennai n.d.b; Kolkata n.d.a);
• proof of permanent residence (Punjab n.d.a);
• address of previous residence (Chennai n.d.b; Kolkata n.d.a);
• father's name (ibid.; Chennai n.d.b);
• details about family members (Punjab n.d.a; Hyderabad n.d.);
• details of co-occupants (Chennai n.d.b; Kolkata n.d.a);
• religion (Punjab n.d.a);
• caste and sub-caste (ibid.);
• references (Kolkata n.d.a).

In a telephone interview with the Research Directorate, a legal researcher with Voices for Freedom (VFF) Asia, an international NGO with offices in India, the UK, Canada and the US (VFF n.d.a) that advocates for legal accountability and human rights (VFF n.d.b), noted that information regarding tenant verification is usually published in regional newspapers in the language spoken in that region, and therefore English-language research on tenant verification is limited (24 Apr. 2013).

1.1 Delhi

The Delhi police website states that house owners are "required" to inform local police of the particulars of tenants (Delhi n.d.). The Delhi police also state that house owners should "check the antecedents" of the tenant and "verify" their information (ibid.). According to the Delhi police, house owners "in specified areas of Delhi" should submit tenant information in writing "to the area SHO/Police Station" as per orders issued under Section 144 of The Code of Criminal Procedure (ibid.). The Delhi police add that they conduct "regular tenant verification," including special tenant verification drives (ibid.). The CPA Director indicated that tenant verification drives can be conducted as a preventive measure, or after a major crime (16 Apr. 2013). He added that, as a preventive measure, district police stations or the entire "police commissionarate" conduct door-to-door verification of tenants, or request home owners to register their tenants (ibid.). The Hindu states that, in 2009, the Delhi police conducted door-to-door tenant verification of 900,000 houses, of which 86 percent of the landlords had already applied for tenant verification (3 Jan. 2010). The Hindu also states that, out of 730,067 visits to houses for door-to-door verification of domestic helpers, 89 percent of landlords had previously applied for verification (3 Jan. 2010). The VFF legal representative stated that "a lot" of people register their domestic workers (24 Apr. 2013).

On 15 July 2011, the Times of India reported that, due to the "serial blasts in Mumbai," the Delhi police were taking new safety measures, including a plan to "identify every landlord and tenant in the city. Each police station will maintain a master roll and update it regularly." In 2011, the Times of India reported that, according to the Special Commissioner of Crime, the tenant verification plan was being implemented in Vasant Vihar [Southwest Delhi] and Vasant Kunj [Southwest Delhi] (15 July 2011). The Times of India quotes a District Commissioner of Police in the South of Delhi as saying:

"'[w]e are asking for genuine ID cards from tenants whose database is available on the internet. Instead of sending documents to the tenant's hometown and waiting for a response, we can verify them on the internet within 24 hours. A special software has been developed for this purpose'". (The Times of India 15 July 2011)

The Times of India indicates that about 60,000 people have been verified in Gurgaon, and that half of these people were verified online (ibid.). However, according to the CPA Director, because the "day-to-day functioning" of the police in India is paper-based, tenant information is "kept in a file" (16 Apr. 2013). Corroborating information could not be found among the sources consulted by the Research Directorate within the time constraints of this Response.

The Delhi police state that information related to "domestic help," including drivers and watchmen, must also be submitted to police for verification (Delhi n.d.). The Delhi police indicate that house owners should request information from the "servant," including: name, address, telephone numbers of relatives, previous workplace, references, a photograph and finger prints (ibid.). The Delhi police add that there are public advertisements advising people to verify their "servants" and "Resident Welfare Associations and Trader Associations are briefed in meetings regularly" (ibid.). The Delhi police also "regularly" conduct "servant verification drives" (ibid.).

On 13 August 2011, the Times of India reported that a Delhi tenant verification drive resulted in police finding a suspect. According to the Times of India, a police officer was conducting an "initial check" of tenant registration and found the suspect's information in several documents under different names (13 Aug. 2011).

Without specifying the number of years, the VFF legal representative indicated that tenants in Delhi and Mumbai must eventually register their leases at the local court (24 Apr. 2013). Corroborating information could not be found among the sources consulted by the Research Directorate among the time constraints of this Response.

1.2 Mumbai

Media sources indicate that tenant verification is mandatory in Mumbai (The Pioneer 16 Sept. 2009; The Hindu 26 Mar. 2012). Media sources report that, according to police, tenant verification has been successful in Mumbai (ibid. 14 Mar. 2012; The Times of India 13 Mar. 2009). The Hindu reports that, according to the Mumbai Police Joint Commissioner of Law and Order, there is almost 95 percent compliance with tenant verification (14 Mar. 2012). The Hindu adds that, according to citizens of Mumbai, the tenant verification process is a "community-driven initiative where even housing societies require you to submit a verification form" before renting out a house (14 Mar. 2012). The Hindu also says that, in some cities, such as Pune, approval from a lawyer is also a requirement of tenant verification (14 Mar. 2012). Corroborating information could not be found among the sources consulted by the Research Directorate within the time constraints of this Response.

1.3 Kolkata

Kolkata police state that landlords should collect detailed information from tenants and give the local police station a "tenant profile form," which is available at local police stations and on the Kolkata police website (Kolkata n.d.b). The Kolkata police website also contains a downloadable "Domestic Help Profile Form" (ibid. n.d.c). Further information on tenant verification in Kolkata could not be found among the sources consulted by the Research Directorate within the time constraints of this Response.

1.4 Bangalore

On 7 September 2012, the Times of India reported that, although the Police Commissioner indicated that the tenant verification programme previously was not implemented successfully, the police are now prioritizing tenant verification and will be launching a "special drive." On 14 March 2012, the Hindu indicated that the Bangalore police enforced a mandatory tenant verification rule in November 2011 under Section 144 of the Code of Criminal Procedure orders, but a landlord said that there is "'not much enforcement'." The Hindu also indicated that landlords were also ordered to submit tenant verification in 2006 and 2008, but the push for tenant verification was unsuccessful (14 Mar. 2012). On 10 February 2013, the Bangalore-based Deccan Herald reported that Bangalore police have attempted to make tenant verification mandatory. However, the Deccan Herald indicates that most owners have not conducted tenant verification (10 Feb. 2013).

1.5 Other States and Cities

The VFF legal representative said that tenant registration is mandatory in all states, and especially in metropolitan cities (VFF 24 Apr. 2013). Sources report on tenant registration in several states, including: Goa (The Times of India 16 July 2009), Hyderabad (Hyderabad n.d.), Punjab (Punjab n.d.b), Tamil Nadu (Tamil Nadu n.d.), Uttar Pradesh (Uttar Pradesh n.d.), Uttarakhand (The Pioneer 25 Sept. 2008), and West Bengal (West Bengal n.d.). On 3 April 2012, the Kashmir Monitor reported that tenant verification is mandatory in Goa. The Kashmir Monitor adds that Kashmiri migrants in Goa must also submit a "'Stranger Roll'" at the nearest police station (3 Apr. 2012). The Kashmir Monitor also says that, for migrants, police record information, obtain photographs, and send the details to police in the migrant's state of origin for verification (3 Apr. 2012). The Times of India reports that tenant verification drives in the city of Colonelganj [Uttar Pradesh] resulted in finding criminals in rental accommodations, and stated that the Colonelganj police are considering making tenant verification drives mandatory (11 July 2011).

The Andhra Pradesh police indicate that landlords in Hyderabad City should complete several steps for tenant verification, including opening a "tenant register" to submit tenant information and photographs, obtaining pay-slips from the tenant's workplace to ensure that they work there, providing the local police station with the tenant's information, monitoring the tenant's activities, making surprise visits to the tenant, and conducting a thorough verification of tenants that come from areas known for "terror" and criminal activity (Andhra Pradesh n.d.).

Sources report on tenant registration in several cities, including: Allahabad [Uttar Pradesh] (The Times of India 13 Mar. 2009), Chandigarh [Haryana and Punjab] (Chandigarh n.d.), Chennai [Tamil Nadu] (Chennai n.d.b), Hyderabad City [Andhra Pradesh] (Andhra Pradesh n.d.), and Ranchi [Jharkhand] (The Pioneer 16 Sept. 2009). However, in 2009, the Pioneer indicated that 90 percent of the landlords in Ranchi had not submitted tenant verification (16 Sept. 2009). Corroborating information could not be found among the sources consulted by the Research Directorate within the time constraints of this Response.

2. Police Verification of Tenant Information

The VFF legal representative said that there are "no written procedures" pertaining to how police verify information, but stated that she "presumes" that information is cross-referenced with lists of wanted persons (24 Apr. 2013). She added that in some cases, such as if someone is on a "wanted" list, the police may visit the tenant's former home to do a background check, although this is "not a regular practice" (VFF 24 Apr. 2013). The CPA Director indicated that records are "checked and cross-checked," "[o]nly in cases of serious incidents of crime, more particularly in cases of terrorism, drug peddling and any such similar crime" (15 Apr. 2012). Corroborating or further information could not be found among the sources consulted by the Research Directorate within the time constraints of this Response.

According to the VFF legal representative, when a citizen moves, in order to obtain a passport, voter's card or ration card, the police must verify the person's new address (24 Apr. 2013). She said that, in some cases, this may include a police visit to the person's home (24 Apr. 2013).

3. Consequences of Not Registering Tenants

In correspondence with the Research Directorate, the Associate Director of the India Studies Program who is also an Associate Professor at the Department of Criminal Justice at Indiana University that has researched the Indian police indicated that the "tenant registration system varies - largely it is non-existent in most cities and states" (25 April 2013). The VFF legal representative stated that "a lot" of landlords do not register their tenants, and added that compliance to tenant registration varies from state to state (24 Apr. 2013). She also said that the legal requirement to register tenants "may be stringently applied" in some states, such as Jammu and Kashmir, Manipur, Punjab and Tamil Nadu (24 Apr. 2013). The VFF legal representative also said that landlords "may" be held criminally liable for not registering their tenants, but also said that some landlords bribe police to avoid criminal charges (24 Apr. 2013). According to the CPA Director, tenant registration in Delhi, Mumbai, Bangalore and Kolkata "is a legal requirement, but voluntary. There are no penal consequences if someone does not register his/her tenants" (15 Apr. 2013). However, on 30 December 2008, the Hindustan Times reported that a landlord in Delhi was arrested for "failing to submit tenant verification forms despite repeated warnings," and the case was registered under Section 188 of the Indian Penal Code. Also in 2008, the Hindu reported that Delhi police "initiated legal action" against a landlord who failed to submit a tenant verification of a tenant who was later charged with drug possession (21 May 2008). On 28 July 2008, the Hindustan Times reported that five landlords in south Delhi were arrested for not verifying their tenants, and although they were released on bail the same day, the cases were going to go to a city magistrate. Further information could not be found among the sources consulted by the Research Directorate within the time constraints of this Response.

On 13 July 2011, the Times of India reported that Mumbai police submitted a report to the district magistrate indicating that a landlord whose tenant is accused of being a shooter in a gang "violated the collector's orders" by not submitting a tenant verification form. On 16 July 2009, the Times of India reported that police officers in Goa were "instructed to take action" against landlords who do not comply with tenant verification. In 2011, the Times of India also reported that, in Jaipur, "the police are now empowered to take action against errant landlords" for not registering their tenants with the police (10 July 2011). Further information on consequences of not registering tenants could not be found among the sources consulted by the Research Directorate within the time constraints of this Response.

4. Tenant Verification Services

EasyRenting, an online portal about property, indicates that it conducts police registration and tenant verification (20 Mar. 2013). According to a press release by AuthBridge, a background verification company, a product called "IndiaVerify," which is an "online verification service," can be used by individuals in India (AuthBridge 12 Oct. 2012). IndiaVerify specializes in "marriage partner verification, tenant verification, driver verification and domestic help verification" (ibid.). Further information on tenant verification services could not be found among the sources consulted by the Research Directorate within the time constraints of this Response.

This Response was prepared after researching publicly accessible information currently available to the Research Directorate within time constraints. This Response is not, and does not purport to be, conclusive as to the merit of any particular claim for refugee protection. Please find below the list of sources consulted in researching this Information Request.

References

Andhra Pradesh. N.d. Andhra Pradesh Police. "Tenant Verification." <http://apstatepolice.org/APPW/jsp/howDoIUser.do?method=secMenuTopics&topic=Tenant%20Verification> [Accessed 16 Apr. 2013]

Associate Director, India Studies Program, Indiana University. 25 April 2013. Correspondence to the Research Directorate.

AuthBridge. 12 October 2012. "IndiaVerify to Offer Matrimonial Verification Service to Individuals." (Factiva)

Centre for Public Affairs (CPA), Uttar Pradesh. 16 April 2013. Correspondence to the Research Directorate.

_____. 15 April 2013. Correspondence to the Research Directorate.

_____. N.d. <http://www.cenpub.org/> [Accessed 22 Apr. 2013]

Chandigarh. N.d. Chandigarh Police. "Tenant Verification/Information Form." <http://chandigarhpolice.nic.in/landlord.PDF> [Accessed 3 May 2013]

Chennai. N.d.a. Chennai Police. "Order Under Section 144 of Code of Criminal Procedure, 1973." <http://www.tnpolice.gov.in/pdfs/Order-English.pdf> [Accessed 16 Apr. 2013]

_____. N.d.b. Chennai Police. "Format for Information on Tenants." <http://www.tnpolice.gov.in/pdfs/Application_Form-English.pdf> [Accessed 16 Apr. 2013]

Deccan Herald [Bangalore]. 10 February 2013. "Travails of Tenants." (Factiva)

Delhi. N.d. Delhi Police. "Delhi Police Set Up." <http://delhipolice.nic.in/home/about/dpcharter.aspx> [Accessed 11 Apr. 2013]

EasyRenting. 20 March 2013. "EasyRenting Now Comes with Value Property Related Tips." <http://www.free-press-release.com/news-easyrenting-now-comes-with-valued-property-related-tips-1363779393.html> [Accessed 15 Apr. 2013]

The Hindu [Chennai]. 26 March 2012. "No Substitute to Good Policing." (Factiva)

_____. 14 March 2012. Vasudha Venugopal. "Other Cities Saw Mixed Results." (Factiva)

_____. 3 January 2010. "New Initiatives by Police Yielded Results: Commissioner." (Factiva)

_____. 21 May 2008. "Drugs Seized; 2 Nigerians Held." (Factiva)

Hindustan Times [New Delhi]. 30 December 2008. "Police Intensify Tenant Verification, 1 Held." (Factiva)

_____. 28 July 2008. "After Terror Weekend, Spotlight on Tenants." (Factiva)

Hyderabad. N.d. Hyderabad Police. "Format for Information of Tenants." <http://www.hyderabadpolice.gov.in/Forms/TENANTSINFORMATION.pdf> [Accessed 17 Apr. 2013]

India. 1974. The Code of Criminal Procedure, 1973 (Act No. 2 of 1974). <http://mha.nic.in/pdfs/ccp1973.pdf> [Accessed 17 Apr. 2013]

_____. 1860. The Indian Penal Code, 1860 (Act No. 45 of 1860). <http://mha.nic.in/pdfs/IPC1860.pdf> [Accessed 18 Apr. 2013]

Kashmir Monitor [Srinagar]. 3 April 2012. "'No Discrimination Against Kashmiris.'" (Factiva)

Kolkata. N.d.a. Kolkata Police. "Resident Tenants Profile Form." <http://www.kolkatapolice.gov.in/forms/TenantProfile.pdf> [Accessed 16 Apr. 2013]

_____. N.d.b. Kolkata Police. "Security Advisory to the Citizens." <http://www.kolkatapolice.gov.in/forms/securityadvisory.pdf> [Accessed 16 Apr. 2013]

_____. N.d.c. Kolkata Police. "Downloads." <http://www.kolkatapolice.gov.in/download1.html> [Accessed 16 Apr. 2013]

The Pioneer [New Delhi]. 16 September 2009. "90% Landlords in Ranchi Fail to Report About Tenants." (Factiva)

_____. 25 September 2008. "Bangladeshis to Be Blamed for Rising Crime: IG." (Factiva)

Punjab. N.d.a. Punjab Police. "Punjab Right to Service Act 2011." <http://punjabpolice.gov.in/writereaddata/UploadFiles/Saanjh/7.pdf> [Accessed 16 Apr. 2013]

_____. N.d.b. Punjab Police. "Community Policing." <http://punjabpolice.gov.in/ComunityPolicing.aspx> [Accessed 16 Apr. 2013]

Tamil Nadu. N.d. Tamil Nadu Police. "Application Form for Information on Tenants." <http://www.tnpolice.gov.in/Tenants_License.html> [Accessed 16 Apr. 2013]

_____The Times of India. 13 August 2011. Dwaipayan Ghosh. "Pak National Posing as Afghan Arrested." (Factiva)

_____. 13 August 2011. Dwaipayan Ghosh. "Pak National Posing as Afghan Arrested." (Factiva)

_____. 15 July 2011. Dwaipayan Ghosh. "Delhi Cops Ready 5-point Plan, Scan Internet for Clues." (Factiva)

_____. 13 July 2011. "Rahman Case: Building Owner Summoned." (Factiva)

_____. 11 July 2011. Kapil Dixit. "Criminal Living in Rented House Shock City Police." (Factiva)

_____. 10 July 2011. "Tenant Verification to Become Stricter." (Factiva)

_____. 16 July 2009. Preetu Nair. "INSAS Rifles to Give Police More Fire Power." (Factiva)

_____. 13 March 2009. "Tenant Verification Drive Re-launched." (Factiva)

Uttar Pradesh. N.d. Uttar Pradesh Police. "Forms for Download." <http://uppolice.up.nic.in/Forms_public.html> [Accessed 16 Apr. 2013]

Voices for Freedom (VFF) Asia. 24 April 2013. Telephone interview with a legal researcher.

_____. N.d.a. "Profile." <http://voicesforfreedom.org/voices-for-freedom/> [Accessed 1 May 2013]

_____. N.d.b. "Programs." <http://voicesforfreedom.org/programs/> [Accessed 1 May 2013]

West Bengal. N.d. Criminal Investigation Department. "The House You're Letting Out Could Become a Home for Criminals." <http://www.cidwestbengal.gov.in/safety-tips-tenant-safety.php> [Accessed 17 Apr. 2013]

Additional Sources Consulted

Oral sources: Attempts to contact the following individuals and representatives of organizations were unsuccessful within the time constraints of this Response: Advocate and Notary; Asian Human Rights Commission; Associate Director of India Studies Program at Indiana University; Canada — High Commission of Canada in India; Director of India Initiative at the Center on the Global Legal Profession; Human Rights Advocate at the Supreme Court and the Punjab and Haryana High Court; India — Directorate of Coordination Police Wireless, High Commission of India in Ottawa, Ministry of Home Affairs; Khaitan and Co. Advocates; Lawyer in New Delhi; National Human Rights Commission; Police — Andhra Pradesh, Bangalore City, Delhi, Kolkata, Mumbai, Punjab, Tamil Nadu, Uttar Pradesh; Professor of Law at the American University. The following individuals could not provide information for this Response: Chairman of the Centre for Multilevel Federalism, representative of SWAYAM, Political Science Professor at the University of California.

Internet sites, including: ecoi.net; India — Press Information Bureau; Karnataka State — Police; Official Website of Lucknow; United Nations — Refworld; United States Department of State.

 

 

வளங்களை மக்களுடமையாக்குவது

 (ச.பாலமுருகன்)

நாள் தோறும் புதுப்புது ஊழல்கள் குறித்த செய்திகளை நமது ஊடகங்கள் தாங்கி வருகின்றன. ஊழலில் தொடர்புடைய தொகைகள் ஆயிரக்கணக்கான கோடிகளைத் தாண்டுகின்றன. நிலக்கரி ஊழல் முதல் பல்வேறு கனிம வளங்களை தனியார் கம்பெனிகள் முன் எப்போதும் இல்லாத அளவு தங்களின் உடைமையாக  மாற்றியுள்ளது. அரசும் அதன் திட்டங்களும் வளர்ச்சி என்ற பெயரில் கம்பெனிகளின் செயல்பாடுகளை ஊக்குவிக்கும் கொள்கை முடிவுகளை எடுத்து செயல்படுகின்றது. இதன் மறுபுறம்  இந்தியாவின் எல்லா பகுதிகளிலும் பெரும் கிளர்ச்சியும் போராட்டமும் அமைதியின்மையும் எழுந்துள்ளது. தங்களின் மண் மீதான உரிமையினை காக்க எழுந்துள்ல போராட்டங்கள் தீவிரவாதிகள், வெளிநாட்டு சக்திகளின் தூண்டுதலில் போராடுபவர்கள் அல்லது நாட்டின் நலனுக்கு எதிரானவர்கள் என்று பல்வேறு அடைமொழிகளைக்கொடுத்து அரசு அடக்க தனது காவல் மற்றும் ஆயுதப்படைகளை தயாராக்குகின்றது. கடுமையான சட்டங்கள் , சிறைப்படுத்தல்கள் மேலும் மோதல் சாவுகள் ,பொய் வழக்குகள் என நாடு ஒரு அமைதியின்மையினை எதிர்கொண்டு வருகின்றது. சட்டத்தையும் ஒழுங்கையும் காப்பது என்பது  எல்லா மாற்றுக்குரல்களையும் மெளன மாக்கி விடுவது என்ற அளவில் காவல்துறையின் புரிதல் உள்ளதால் சாதாரண ஆர்ப்பாட்டங்கள்  அல்லது பொதுக்கூட்டங்களுக்கு கூட உயர்நீதிம்ன்றம் போய் அனுமதி வாங்கி வரவேண்டும் என்ற நிலை உருவாகி உள்ளது. ஒரு புறம் விவசாயிகளின் போராட்டம் விளை நிலங்களை பிடுங்காதே என்ற முழக்கத்தில் நிகழ்கிறது, மறுபுறம் மீனவர்கள் கடலையும், கடற்கரையையும் காக்க தமிழகத்தின்  இடிந்தகரை உள்ளிட்ட எல்லா கடற்கரைகளிலும் ஏதேனும் ஒரு வகை போராட்டத்தை  அல்லது கோரிக்கையை வைத்து வருகின்றனர். மற்றொரு புறம் நாட்டின் எல்லா வனங்களிலிருந்தும் பழங்குடி மக்கள் விரட்டப்படுகின்றனர். இந்தியாவின் பெரும் பாதுகாப்பு அச்சுறுத்தல் என பிரதமர் மன்மோகன் சிங் அறிவிக்கும் அளவு  அமைதியின்மை எழுந்துள்ளது, மக்கள் வாழ்வு  சீர்குலைக்கப்பட்டுள்ளது.  ஆக நிலம், வனம் ,கடல் என இந்த இயற்கை  வளங்களைச்சார்ந்து வாழும் எல்லா மக்களும் எதிர்கொள்ளும் வாழ்வாதார அச்சுறுத்தல்கள்  அளவில் மாறுபட்டிருந்த போதும் பொதுப்பண்பில் ஒன்றுபட்டவை. மக்களுக்கும் அவர்களின் வளங்களுக்கும் இடையே உள்ள உறவினை துண்டிக்க எடுக்கப்படும் எடுக்கப்படும் நடவடிக்கைகளே எல்லா போராட்டங்களுக்கும் காரணமாக உள்ளது.

நமது நாடு காலணியாதிக்கத்திற்கு உட்படும் வரை வளங்களின் மீதான  உரிமைகளை மக்களின் சமூகம் தங்களின் வசம் தக்கவைத்திருந்தது. காலணி ஆதிக்கம் அதனை தனது வசமாக்கவே சட்டங்களை இயற்றியது. ஒவ்வொரு சட்டமும் மக்களின் உரிமைகளை பறித்து  அதனை ஆங்கிலேய ஆட்சியாளர்கள் வசம் கொண்டு சென்றது. 1894 ஆண்டு ஆங்கிலேயர்களால் கொண்டு வரப்பட்ட  வனக்கொள்கைகள் மற்றும் 1927 இந்திய வனச்சட்டம் பழங்குடிகளின் தொன்மையான அனைத்து உரிமைகளைப்பறித்துவிட்டு ஆங்கிலேயர்களின் சலுகைகளில் வாழும் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டனர். வனங்கள் ஆங்கிலேய  அரசால் வனிகத்திற்கான ஒரு இடமாகப் பார்க்கப்பட்டது. இது போன்றே எல்லா வளங்களும் மக்கள் சமூகத்தின்  வசமிருந்து பிடுங்கப்பட்டு அது ஆங்கிலேய  ஆட்சியாள்ர்களின்   கைகளுக்கு கொண்டுவரப்பட்டது. தனியான சொத்துகள்  தவிர மற்றவை அனைத்தும் அரசுக்கு சொந்தமானது என்ற நிலை உருவானது. அரசு அதிகாரிகள் என்ற தனிநபர்கள் அவர்கள் ஏற்படுத்திய ஆவணங்களின் வடிவில் ஒருவருக்கு நிலம் அல்லது வளங்களின் மீதான உரிமை சொந்தமானதா  இல்லையா முடிவு செய்யும் நிலை உருவாக்கப்பட்டது.பழங்குடி மக்களின் பல்வேறு போராட்டங்களில் இதற்கு எதிரான போராட்டத்தை நடத்தினர்.ஆனாலும்  ஆக்கப்பட்ட பொருட்கள் அரசாங்கத்திற்க்கு சொந்தம் என்று அறியும் வகையில் , இயற்கை  வளங்களின் முழு கட்டுப்பாடும் அரசின் வசம் சென்றது. சமுகத்திற்கென வளங்கள் இல்லாமல் போனது. நாடு விடுதலை அடைந்த பின்பு ஜனநாயக பண்புகள் வளர்க்கப்பட்டு இயற்கை வளங்களை பயன்படுத்தும் முறை ஜனநாயகப்படுத்தப்படுவதற்கு பதிலாக ஆங்கிலேயர்களின்கொள்கைகளான வளங்களை தனது கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக்கொள்ளும் கொள்கை தொடர்ந்தது. முன்பு ஜமீந்தாரகளுக்கு மக்களின் நிலத்தை பிடுங்கி வழங்கிய அதே நிலை கார்பரேட் கம்பெனிகளுக்கு மண்ணையும் ,மலையையும் ,கடலையும் தாரைவார்ப்பது என்ற நிலைபாடு தொடர்ந்து நடைபெறுகின்றது. கடந்த 2011 ஆண்டு ஜக்பால சிங் /எதிர்/ பஞ்சாப் மாநில அரசு என்ற வழக்கில் நீதிபதி மார்க்கண்டேய கட்சு   கிராம சபைகளின்  பொது பயன்பாட்டு க்கு உட்பட்டிருந்த நிலங்களை  அது போன்ற பொது பயன்பாடு தவிர பிற பயன்பாட்டுக்கு பயன்படுத்தக் கூடாது என தீர்ப்பளித்தார். அந்த தீர்ப்பில்  பண்ணெடுங்காலமாக கிராம சமூகத்தின் பொது பயன்பாட்டுக்கு உள்ள நிலங்கள் மக்களின் நீர் ஆதாரங்கள், மேச்சல் ,வழிபாடு ,ஆன்மீகம் ,,சுடுகாடு என ப்ல்வேறு வகையில் பயன்பட்டு வருவதை சுட்டிக்காட்டினர்.ஆனால் அரசின் கொள்கைகள் சாமானிய மனிதனை நிலத்திலிருந்தும் எல்லாவகையான வளத்திலிருந்து துரத்தி ,அன்றாடம் நமது ரயில் நிலையங்களில் நாம் பார்க்கும் வேலை தேடி   பீகரிலிருந்தும், ஒரிஸ்ஸாவிலிருந்தும் ,மேற்கு வங்கத்திலிருந்தும் வரும் கூலிகளை உற்பத்தி செய்து வருகின்றது. இந்த உரிமைகளற்ற  வேற்று மாநிலக் கூலிகள் தங்களின் சொந்த கிராமத்தில் நேற்று சுய மரியாதையுடன் விவசாயம் செய்து இந்த  உலகுக்கு உணவை உற்பத்தி செய்து வந்தவர்கள் . மத்திய இந்திய வனப்பகுதி பழங்குடிகள் தங்கள் மீதான அரச வன்முறை அவர்களை  வனப்பகுதியிலிருந்து விரட்டி அணடை மாநிலங்களில் கூலிகளாக ஆக்கியிருக்கின்றது.தமிழகம் உள்ளிட்ட பல மாநிலங்களில் வன விலங்கு சரனாலயங்கள் என்ற பெயரில் வனத்தின் மீதான சமூக உரிமை வனத்துறை என்ற அரசின் கைகளுக்கு சென்றுவிட்டது.வனவிலங்குகளும் பழங்குடிகளும் பண்ணெடும் காலமாய் ஒரு சேர வாழ்ந்த வனத்தில் இன்றோ வனவிலங்குகளின் பாதுகாப்பு என்ற பெயரில் பழங்குடிகளின் வன உரிமை மறுக்கப்படுகின்றது. வன உரிமைச்சட்டம் உள்ள்ட்ட எந்த பழங்குடி வாழ்வாதார பாதுகாப்பையும் உத்திரவாதப்படுத்தாத மாநிலமாக தமிழகம் உள்ளது.

ஆக மத்திய இந்திய ஆதிவாசி  பழங்குடிகள் போராட்டம் அல்லது மேற்கு வங்கத்தின் சிங்கூர் விவசாயிகள் போராட்டம் அல்லது தஞ்சையில் மீத்தேன் திட்டத்திற்கு நிலத்தை தரமறுக்கும் ஏழை விவசாயிகள் அல்லது ஈரோடு , திருப்பூர் பகுதியில்  கெய்ல் இயற்கை வாயு குழாய்களை எதிர்க்கும் விவசாய்கள்  அல்லது திருநெல்வேலியின் கூடங்குளத்தில் இரண்டு  ஆண்டுகளுக்கு மேலாய் இடிந்தகரையில் அணு உலைக்கு எதிராக போராடும் மீனவ மக்கள் அல்லது தூத்துகுடியில் தாது மணல் கடத்தலினை எதிர்க்கும் மீனவர்கள் என வடிவில் மாறுபட்டிருப்பதாக கருதப்படும் போராட்டங்கள் இயற்கை வளங்களை மக்கள் உடைமையாக்கு என்ற ஒற்றை முழக்கத்தை மையப்படுத்தியவை. ஒன்றுபட்டு போராடவேண்டிய மக்கள் பிரிந்து கிடப்பது, பள்ளிகளில் நாம் படித்த நான்கு எருது ஓநாய் கதைகளையே நினைவு படுத்துகின்றது.

நீதி கேட்கும் லட்மணப்பூர் பதே மண்
(ச.பாலமுருகன்)

பீகாரின் பாட்னா உயர்நீதிமன்றம் கடந்த 9.10.2013 தேதி அம் மாநிலத்தின் ஆர்வல் மாவட்டம் லட்மணபூர் பதே கிராமத்தில் நிகழந்த படுகொலையில் குற்றம் சாட்டப்பட்டிருந்த குற்றவாளிகளை போதிய ஆதாரமில்லை எனக்கூறி விடுதலை செய்தது.
நிலபிரபுத்துவத்தின் ஆதிக்க கலாச்சாரம் ஊறிய பீகாரில் தாழ்த்தப்பட்ட ஏழை மக்கள் தங்களின் கூலிக்காவும் , சுயமரியாதைக்காகவும் குரல் கொடுப்பது, அதற்காக அரசியல் செயல்பாடுகளில் ஈடுபடுபது சகிக்க முடியாத செயலாக நிலபிரபுத்துவம் காண்கிறது.தொடர்ந்து பீகாரில் ஆதிக்க சாதியினர் மற்றும் நிலபிரபுக்களின் கூலிப்படையான ரன்வீர்சேனா என்ற அமைப்பு கிராமம் கிராமமாக தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை படுகொலை செய்து வந்தது. 1976 முதல் 2001 வரை 18 க்கும் மேற்பட்ட அது போன்ற படுகொலைகள் நிகழ்ந்துள்ளன. இவற்றில் பெரும்பாலானவை நிலபிரபுக்களின் கூலிப்படைகள் நிகழ்த்திய படுகொலைகள். 1997 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 1 ஆம் தேதி இரவு நடந்தேறியது. சோனா ஆற்றின் கரையில் உள்ள அந்த கிராமத்திற்கு படகுகளில் வந்த ஆயுதம் தாங்கிய பண்னையார்களின் கூலிப்படை உறங்கிக்கொண்டிருந்த கிராமத்தில் புகுந்து கதவுகளை உடைத்து கண்ணில் கண்ட எல்லோரையும் சுட்டுக்கொன்றது.58 தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் கொல்லப்பட்டனர் .இதில் ஒரு வயது குழந்தை உட்பட 27 பெண்கள் 16 குழந்தைகள் அடங்குவர். அன்றைய குடியரசுத்தலைவர் கே.ஆர். நாராயணன் இதனை நாடு விடுதலை அடைந்த பின் நிகழ்ந்த அவமானகரமான சம்பவமாக குறிப்பிட்டார். இவ் வழக்கு விசாரனைக்காக ஜெகனாதாபாத்திலிருந்து பாட்னா செசன்ஸ் கோர்டுக்கு மாற்றப்பட்டது. 90 க்கும் மேற்பட்ட சாட்சிகள் விசாரிக்கப்பட்டனர் 30 க்கும் மேற்பட்ட சாட்சிகள் பிறல் சாட்சியாக மாறிய போதும் பலர் தைரியமாக குற்றவாளிகளுக்கு எதிராக சாட்சியமளித்தனர். ஒரே குடும்பத்தில் ஒன்பது பேரை பலிகொடுத்தவர்கள் என பல பாதிக்க்கப்பட்ட மக்கள் சாட்சியமளித்தனர். இறுதியில் பாட்னா கூடுதல் செசன்ஸ் நீதிமன்றம் 27.10.2010 தேதி 26 குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களை குற்றவாளியென முடிவு செய்து 16 பேருக்கு மரன தண்டனையும் 10 பேருக்கு ஆயுள் தண்டனையும் வழங்கி தீர்ப்பளித்தது. இந்த வழக்கு பாட்னா உயர்நீதிமன்ற விசாரணைக்கு பின் குற்றவாளிகள் மீது தாக்கல் செய்யப்பட்ட முதல் தகவல் அறிக்கை மூன்று நாட்கள் காலதாமதமாக நீதிமன்றம் சென்றுள்ளதாகவும் ,குற்றவாளிகள் வந்த படகில் இருந்த இரத்தகரைகளை போலிசார் கைப்பற்றவில்லை என சில காரணங்களைக்கூறி குற்றவாளிகள் அனைவரையும் விடுதலை செய்து தீர்ப்பளித்தது.
இந்த தீர்ப்பு நமது மத்தியதரவர்க்கத்தின் மனசாட்சியினை உலுக்கவில்லை. காட்சி ஊடகங்களில் பெரும் செய்தியாகவில்லை. இது பல செய்திகளில் ஒரு செய்தியாக நமது பெரும்பாலோரின் கவனத்தை பெறாமலேயே போய்விட்டது.நீதித்துறையின் செயல்பாடுகள் நமது நாட்டின் அரசியலைப்புச்சட்டம் மற்றும் பல்வேறு சட்டங்களின் வழிகாட்டுதலால் கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது, ஆனால் நீதிமான்கள் அனைவரும் சட்டம் மற்றும் சாட்சியம் இதனை வைத்தே வழக்குகளை தீர்மாணித்துவிடுவதில்லை.சமூகத்தில் கட்டமைக்கப்பட்ட சாதியம் அதன் தாக்கம் நீதித்துறையின் பல்வேறு தீர்ப்புகளில் எதிரொலித்தே வருகின்றது.இடஒதுக்கீடு வழக்குகளில் இது அப்பட்டமாக வெளிப்படுகின்றன. நீதிபதிகளுக்குள் உள்ள சாதிய ஆதிக்கத்தைப்பற்றி உச்சநீதிமன்ற நீதிபதி கே. ராமசாமி 1994 ஆண்டு அப்பன்பாலு இங்கேலா /எதிர்/ கர்நாடக அரசு(1) என்ற வழக்கில் விவரித்துள்ளார். பீகாரில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் நக்சல் இயக்கங்களுடன் சேர்ந்து செய்த கொலைகளுக்கு ஆயுள் தண்டனை அல்லது மரணதண்டனையினை பல வழக்குகளில் உறுதி செய்த நீதிமன்றம் ,தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் கொல்லப்பட்ட வழக்குகளில் சிறு காரணங்களைக்காட்டி வழக்கினை தள்ளுபடி செய்து குற்றவாளிகளை விடுத்சலை செய்வது வாடிக்கையாகிவிட்டந்து என்பதே தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் குற்றச்சாட்டு. 2013 ஆண்டில் ரன்வீர் சேனா செய்த படுகொலை வழக்குகளில் இது மூன்றாவது வழக்கு குற்றவாளிகளுக்கு சாதகமாக விடுதலை செய்யப்படுள்ளது. அவுரங்காபாத் மாவட்டத்தில் 34 தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை கொலை செய்த வழக்கினை விடுதலை செய்தது. அதன் தொடர்ச்சியாக கடந்த 2013 மார்ச் மாதம் 1998 ல் போஜ்பூர் மாவட்டம் நகரி கிராமத்தில் நடந்த படுகொலைக்கு காரணமானவர்கலையும் விவித்தது. மேலும் போஜ்பூர் மாவட்டம் பத்தானி தோலா கிரமத்தில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களை படுகொலை செய்தவர்களையும் விடுவித்துவிட்டது. இறுதியாக லட்சுமணபூர் பாதே குற்றவாளிகள் விடுதலையாகி உள்ளனர். தாழ்த்தப்பட்ட சாதிய்னைசார்ந்தவன் ஆதிக்க சாதியினரை கொலைசெய்தால் தண்டனை உறுதி என்பதும்,அதே கொலை குற்றவாளிகள் ஆதிக்க சாதியினாராக உள்ளபோது தொடர்ச்சியாக விடுவிக்கப்படுவதும் நீதிசார் நம்பிக்கைகளை வீணடித்து விடுகின்றது. அரசும் காவல்துறையும் உயர்சாதி ஆதிக்க மனப்பன்மையோடு செயல்பட்டுவருவதன் வெளிப்பாடே வன்கொடுமை தடுப்புச்சட்டப்பிரிவில் தாக்கல் செய்யப்பட்ட எல்லா வழக்குகளையும் தள்ளுபடி செய்வதும், அதில் முறையாக விசாரணை மேற்கொள்ளாது அலட்சியம் காட்டுவது, வேண்டுமென்றே வழக்கு விசாரணையில் பெரும் ஓட்டைகளை விட்டுவிடுவது எல்லாம் தீண்டப்படாதவர் பாதிக்கப்படும் வழக்குகளில் காவல்துறையால் திட்டமிட்டு நிகழ்த்தப்படுபவை.இதற்கு அரசாங்கத்தின் எல்லா ஆதரவும் உண்டு. லட்சன்புர் பதே கொலைகளில் ஈடுபட்ட ரன்வீர் சேனா கூலிப்படைக்கு உள்ள அரசியல் செல்வாக்கு உள்ளது குறித்து பல்வேறு சனநாயக் சக்திகள் குரல் எழுப்பினர். இதனால் இது குறித்து விசாரிப்பதற்காக ராபரிதேவி முதல்வராக இருந்தபோது நீதிபதி அமீர்தாஸ் தலைமையில் விசாரனைக்குழு அமைக்கப்பட்டது. இந் நிலையில் 2005 ஆண்டு பாரதிய ஜனதா கட்சி மத்தியில் ஆட்சியிலிருந்த சமயம் நிதீஷ் குமார் பீகார் ம்தல்வராக பொருப்பேற்றதும் நீதிபதி அமீர்தாஸ் விசாரனைக்குழு விசாரனையை கால நீடிப்பு
செய்யாமல் அதனை மூடிவிட்டார். ரன்வீசேனாவின் அரசியல் பின் புலத்தை மக்கள் அறிவதை அன்றைய நிதீஷ்குமார் மற்றும் பா.ஜா.க கூட்டனி விரும்பவில்லை. அது பனத்துக்கு வந்த கேடு எனக்கூறி அதனை கைவிட்டது.

குடிமக்கள் அனைவருக்கும் சமமான வாய்ப்புக்கள் மற்றும் அர்சியல் சமூக உரிமைகளை நமது அரசியலைப்பு சட்டம் அங்கீகரித்துள்ளது. ஆனால் ஏட்டில் உள்ள வாய்ப்புகள் எழைகளுக்கு எட்டாத தூரத்தில் உள்ளது. தீண்டாமையின் தேசத்தில் சட்டத்தின் ஆட்சி மற்றும் நீதியின் அறம் போன்ற சொல்லாடல் பொதுவான மாயையினையும் போதையையும் ஏற்படுத்தியிருந்த போதும்,உண்மையில் சாதிமயமான சமூகத்தில் நீதியையும் ,சனநாயகத்தையும் பெற ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் தங்கள் மீதே நம்பிக்கை பந்தங்களை எரியவிட்டுக்கொண்டு நீதியை பெற நீண்டதூரம் பயணிக்கவேண்டி உள்ளது. ,
குறிப்பு;
1.
State Of Karnataka vs Appa Balu Ingale And Others ... - I

 

நீதிபதி வீ.ஆர். கிருஷ்ணய்யர்:கடைக்கோடி இந்தியருக்கும் நீதி

(ச.பாலமுருகன்)

இன்று(15.11.2013) முன்னால் உச்சநீதிமன்ற நீதிபதி வீ.ஆர். கிருஷ்ணய்யரின் 99 ஆம் பிறந்த நாள்.அவரின்  மூப்பு காரணமாக உடலில் உள்ள தளர்ச்சியினை தனது சிந்தனை மற்றும் எழுத்துகளில்   காட்டாத ஒரு செயல்பாட்டாளராகவே அவர் திகழ்கின்றார். நாட்டின் கடைக்கோடி சாமானிய ஏழை மனிதனுக்கும் சட்டம் மற்றும் நீதியின் வெளிச்சம் சென்றடைய வேண்டும் என்பதை நோக்கி அவரின் செயல்பாடு உள்ளது.
 மிக அரிதான ஆளுமையான நீதிபதி வீ.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் வழக்குரைஞர், கைதி, சட்டமன்ற உறுப்பினர்,மாநில அமைச்சர், உயர்நீதிமன்ற நீதிபதி, உச்சநீதிமன்ற நீதிபதி,மனித உரிமை செயல்பாட்டாளர் என பல வடிவங்களை கடந்து வந்தவர்.இந்த பயணம்  நெடுகிலும் ஏழை மக்களுக்கான சமூக நீதி  மீதான கரிசனத்தினை வெளிப்படுத்தினார்.
அன்றைய சென்னை மாகாணத்தின் ஒரு பகுதியான கேரளத்தின் பாலக்காட்டில் அவர் பிறந்தபோதும் அவரின் குடும்பம் கேரளத்தின் குயிலாண்டியிக்கு இடம் பெயர்ந்தது. ஒரு புகழ்வாய்ந்த  வழக்குரைஞரின் மகனாக வளர்ந்த அவர் அண்னாமலை பலகலைகழகத்திலும் பின் சென்னை சட்டக்கல்லூரியிலும் கல்வியினை முடித்தார்.பின் வழக்குரைஞராக மலபார் மற்றும் கூர்க் உள்ளிட்ட பகுதிகளில் பணி புரிந்தார். அந்த காலகட்டத்தில் பொதுவுடமை மற்றும் தொழிற்சங்க இயக்கத்தவருக்கு அவர் தொடர்ந்து வாதாடி வந்தார்.இதனால் ஒரு சமயம்  நீதிபதி கூட அவரை தனியே அழைத்து "கம்யூனிஸ்டுகளுக்கு ஆஜராகி ஏன் பெயரை கெடுத்துக்கொள்கின்றீர்கள் ,உங்களை போலீசார் உளவு பார்ப்பார்கள் "என எச்சரிக்கையும் செய்தனர். நாடு விடுதலை அடைந்த சமயம் பொதுவுடமை இயக்கம் தடை செய்யப்பட்டிருந்தது. கிருஷ்ணய்யர் தொடர்ந்து கம்யூனிஸ்டுகளின் மீது போடப்பட்ட வழக்குகளில் வாதிட்டதால் காவல்துறையினர் கோபத்துடனிந்ருந்தனர். தலைமறைவு கம்யூனிஸ்டுகளுடன் குறிப்பாக பி.சி.ஜோசி, பி.ராமமூர்த்தி, என்.கே.கிருஷ்ணன் போன்றோருடன் தொடர்பிருப்பதாக பாதுகாப்பு சட்டத்தில்   1948  மே மாதத்தில் வழக்கு பதிவு செய்து, இரவில் கைது செய்து,அவரை கண்ணனூர்  சிறையில்  சிறைபடுத்தப்பட்டார்.ஒரு மாதம் கழித்து விடுவிக்கப்பட்டார்.சிறையின் அவலங்களையும்,கைதிகளின் நிலையையும் அவர் நேரிடையாக உணர இது உதவியது. பொதுவுடமை இயக்கத்தின் மீதான தடை நீக்கப்பட்டு அவர்கள் 1952 தேர்தலில் போட்டியிட்ட போது வீ.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் குத்து பரம்பா  சட்டமன்ற தொகுதியில் சுயாட்சையாக நின்று பொதுவுடமை இயக்கத்தின் ஆதரவில் வெற்றி பெற்று சென்னை மாகான சட்டமன்ற உறுப்பினர் ஆனார். அவர் மலபார் பகுதியிலிருந்து தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருந்த போதும் தன்னை ஒருபோதும் மலபார் பிரதிநிதி என்று மட்டும்  கருதவில்லை. ஒட்டுமொத்த சென்னை மாகான பிரச்சனைகளுக்காக அவர் குரல் எழுப்பினார். பஞ்சம் பாதித்த ஆந்திரத்தின்  ராயல்சீமா மக்களுக்கு கஞ்சி தொட்டி நிர்வாகிப்பது குறித்தும் ,மலபார் நெசவாளர்களின் நிலை குறித்தும் அவரின் சட்டமன்றத்தில் குரல் எழுப்பினார்.மக்கள் பஞ்சத்தையும் வறுமையையும் எதிர் கொண்டநிலையில் முதல்வர்  ராஜாஜி அவர்கள் அரசு ஊழியர்களுக்கு கூடுதல் சலுகை அறிவித்தபோது  ஆட்சி செய்ய அரசு ஊழியர்களை கைக்குள் வைத்துக்கொள்ள சலுகை அறிவிக்கும் ஆங்கிலேய அரசின் தொடர்ச்சியாக சுதேசி அரசும் இருப்பதை,சட்டமன்றத்தில்  அவரின் 1952 ஜூலை மானிய கோரிக்கை தொகை குறைப்பு தீர்மாணம் மீதான உரை சுட்டிக்காட்டியது.  மொழி வாரி மாநிலங்கள் பிரிக்கப்பட்ட பின்பு கேரளா மாநிலத்தில் 1957ல் அவர் தலைச்சேரி சட்டமன்ற தொகுதியில் மீண்டும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.1957 முதல் 1959 வரை ஆட்சி புரிந்த ஈ.எம்.எஸ்.நம்பூதிரி பாட் தலைமையிலான முதல் கம்யூனிஸ்ட் அரசாங்கத்தில் அவர் அமைச்சராகவும் சட்டம், சிறை நிர்வாகம் ,உள் துறை , மின்சாரம் மற்றும் நீர்பாசனம்,சமூக நலத்துறை  அமைச்சராகவும் பதவி வகித்தார்.
இந்த கால கட்டத்தில் தமிழகத்தின் காமராஜர் முதல்வராக இருந்தார். பாசனத்துறை அமைச்சராக இருந்த
 சி.சுப்பிரமணியம் கோவை மாவட்ட விவசாயிகளின் பாசனத்திற்கும் மற்றும் மக்களின்  குடிநீர் தேவைக்கும்  கேரளாவின் மேற்குதொடர்ச்சி மலையில் உற்பத்தியாகி மேற்கு  நோக்கி பாயும்  ஆறுகளை கிழக்கு புறமாக திருப்பிவிட்டு தமிழகமும், கேரளாவும் சேர்ந்து பயன்பெறும் பரம்பிக்குளம் திட்டத்தை முன்மொழிந்தார். முதல்வர் நம்பூதிர்பாட்டும் ,வீ.ஆர்.கிருஷ்ணய்யரும் இதற்கு சம்மதித்தனர். ஆனால்  கேரளாவில்  எதிர் கட்சியான காங்கிரஸ் கட்சியினர் வீ.ஆர்.கிருஷ்ணய்யர் தமிழர் என்பதால் தமிழகத்திற்கு ஆதரவாக செயல்படுவதாக கூறி பிரச்சனை கிளப்பினர்.ஆனால் தமிழக முதல்வர்  காமராஜ் அவர்கள் இதில் தலையீடு செய்து பிரச்சனை பெரிதாகாமல் பார்த்துக்கொண்டார்.திட்டம் நிறைவேறியது.இக் கால கட்டத்தில் கேரளாவில் சிறியதும் பெரியதுமாக பல நீர்பாசன திட்டத்திற்கு  தொலைநோக்கு பார்வையோடு திட்டமிட்டார். உழைப்பு தானத்திட்டம் என்ற பெயரில் இன்றைய நூறு நாள் வேலைத்திட்டம் போல,  தினம் ரூ 50 கூலி தரும் திட்டம் செயல்பட ஆலோசனை வழங்கினார்.இத்திட்டத்திற்கான கருத்தினை லெனின் சோவியத் அரசாங்கத்தில் நடைமுறைபடுத்திய திட்டத்திலிருந்து பெற்றார்கள். மக்கள் சக்தியினை பயன்படுத்தி குறைந்த செலவில் திட்டங்களை நிறைவேற்றும் புதிய முறையினால் பல ஆக்கப்பூர்வமான வேலைகள் அந் நாளில்  கேரளாவில் நடந்தது.  மேலும் சட்ட அமைச்சர் என்ற அளவில் வரதட்சனை ஒழிப்பு சட்டத்தினை நாட்டிலேயே முதல் முறையாக அறிமுகம் செய்தார்.சிறை சீர்திருத்தம் உள்ளிட்ட பல சனநாயக செய்ல்பாடுகள் எடுக்கப்பட்டது.சிறை கைதிகள் கண்ணியத்தோடு நடத்தப்பட பல்வேறு நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டார்.
1959 ல் அவர் பங்கேற்றிருந்த  மந்திரிசபை 356 சட்டப்பிரிவை பயன்படுத்தி  நேருவினால் கலைக்கப்பட்டது.  அதன் பின் 1960 ல் சட்டமன்ற தேர்தலில் போட்டியிட்டார். ஏழு வாக்குகளில் காங்கிரஸ் வேட்பாளர் குஞ்ஞராமன் என்பவரிடம்  தோல்வியினை தழுவினார். அந்த தேர்தலில் முறைகேடுகள் நடந்திருப்பதையும்  வாக்களிக்கும் வயதே வராதவர்களை வைத்து  கள்ள ஓட்டுகள் போடப்பட்டிருப்பதையும் அறிந்து அதற்கு எதிராக வழக்கினை உயர்நீதிமன்றத்தில்  தாக்கல் செய்தார். இரண்டரை ஆண்டுகள் கழித்து ,இறுதியில் ஐந்து வாக்கு வித்தியாசத்தில்  கிருஷ்ணய்யர்  வெற்றி பெற்றதாக நீதிமன்றம் அறிவித்தது. மீண்டும் சட்டமன்றம் சென்றார்.இச் சுழலில்  இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியிலிருந்து முக்கிய தலைவர்கள் பிரிந்து  மார்க்சிஸ்ட் கம்யுனிஸ்ட் கட்சி என்று துவங்கி கட்சி பிளவு பட்ட சூழலில் 1965 ல் தேர்தலை சந்தித்து தோல்வியினை சந்தித்தார். அதன் பின்பு  அரசியலிலிருந்து விலகி அவர் உயர்நீதிமன்ற வழக்குரைஞராக பணிபுரிய துவங்கினார்.அன்றைய கேரளா உயர்நீதிமன்ற தலைமை நீதிபதி எம்.எஸ்.மேனன் என்பவர் அவரின் புலமையினை கண்டு  அவரை உயர்நீதிமன்ற நீதிபதியாக்க பரிந்துரை செய்தார். 1968 ல் உயர்நீதிமன்ற நீதிபதியாக பொருப்பேற்றார். உயர்நீதிமன்ற நீதிபதிகள் நடந்து வரும் போது செங்கோல் ஏந்தி 'உஸ்" என சப்தம் எழுப்பி ஊழியர் ஒருவர் நீதிபதிக்கு  முன்னே வரும் பழக்கம் இன்னமும் நடைமுறையில் உள்ளது. ஆனால் அவர் அது போன்ற  மரியாதை தனக்கு வேண்டாம் என மறுத்தார். ஆங்கிலேய நீதிபதிகள் இந்தியர்களைக்காட்டிலும் தாங்கள் உயர்ந்தவர்கள் என காட்டுவதற்க்காக கைகொண்ட வழக்கம் சனநாயக சமூகத்திற்கு ஏற்புடையதல்ல என  அதனை மறுத்தார்.மேலும் காலனி ஆதிக்கத்தின் எச்சங்களான நீதிபதிகளை "யுவர் ஆனர்", "மை லார்ட்" என அழைப்பதை தவிர்த்து "மிஸ்டர் ஜட்ஜ்" என தன்னை அழைக்க கூறினார்.அவர் கேரளாவின் அமைச்சராக இருந்த போது மத்திய சட்ட அமைச்சக கூட்டத்தில் நீதிமன்றங்களில் இதுபோன்ற அடிமை முழக்கங்கள் கேட்கின்றது. இவற்றை தவிர்த்து ,இந்திய நீதிமன்றத்தை இந்திய மயமாக்கப்படவேண்டும் என்று குரல் எழுப்பியதை நினைவுபடுத்தினார்.
1971 ல் அவர் மத்திய சட்ட கமிஷன் உறுப்பினராக தேர்வு செய்யப்பட்டார்.பின் 1973 ல் உச்சநீதிமன்ற நீதிபதியாக நியமிக்கப்பட்டார்..உச்சநீதிமன்றத்தில் அவரின் தீர்ப்புகள் தனித்துவம் வாய்ந்தது. வெறும் சட்டவாதமாக மட்டும் வழக்குகளை பார்க்காது . அதன் பின் உள்ள சமூக ,அரசியல் மற்றும் சனநாயக பிரச்சனைகள் அவர் விரிவாக  தீர்ப்புகளில் எடுத்துரைத்தார்.
1975  ஜீன் 12 ஆம் தேதியில் அன்றைய பிரதமர் இந்திராகாந்தியின்  ரேபரேலி தேர்தல் வெற்றி  அரசு இயந்திரத்தை பயன்படுத்தி முறைகேடாக பெறப்பட்டதாக ராஜ் நாராயணன் தாக்கல் செய்த வழக்கில் ,
அலகாபாத் உயர்நீதிமன்றம் இந்திராகாந்தியின் வெற்றி செல்லாது என தீர்ப்பளித்தது.அந்த தீர்ப்பினை எதிர்த்து உச்சநீதிமன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்து தடை உத்திரவு பெற வேண்டி உச்சநீதிமன்றத்தில் இந்திராகாந்தி வழக்கு தாக்கல் செய்தார். அந்த வழக்கு நீதிபதி வீ.ஆர்.கிருஷ்ணய்யர் முன் வந்தது.அவர் அலகாபாத் நீதிமன்ற தீர்ப்புக்கு முழுதாக தடையுத்தரவு வழங்கவில்லை.மாறாக இந்திராகாந்தி பிரதமராக தொடரலாம் என்றும் ஆனால் பாராளுமன்றத்தில் வாக்களிக்க முடியாது என்றும் தீர்ப்பளித்தார். அந்த தீர்ப்பில் பிரதமரின் தர்மம் பற்றி அவர் குறிப்பிட்டிருந்தார். இந்த தீர்ப்பினால் ஆறு மாதத்தில்  மீண்டும் தேர்தலை சந்திக்கவேண்டிய நிர்பந்தம் இந்திராகாந்திக்கு உருவானது.இதன் தொடர்ச்சியாக 1975 ஜீன் 24 ஆம் தேதி நெருக்கடி நிலையினை அறிவித்தார். மக்களின் அடிப்படை உரிமைகள் பறிக்கப்பட்டது. உரிமைகளுக்காக நீதிமன்றம் செல்லும் உரிமை மறுக்கப்பட்டது. எங்கும் அரச வன்முறையும் அத்துமீறலும் நிகழ்ந்தது.சனநாயக சமூகத்தின் மீது பெரும் தாக்குதலையும் ,பாதிப்பையும்  நெருக்கடி நிலை ஏற்படுத்தியது.
 உச்சநீதிமன்றத்தில் கிருஷ்ணய்யர் வழங்கிய பல தீர்ப்புகள் ஏழைகளின் சனநாயகத்தை பாதுகாக்கும் வகையில் இருந்தது. இக் காலத்தில் உச்சநீதிமன்றத்தில் சாமானிய ஏழைகள் எழுதிய கடிதங்கள்கூட சில சமயம் வழக்காக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. மரனதண்டனையினை முற்றிலுமாக எதிர்த்தார். அதனை தண்டனை வடிவமாக கருத முடியாது என்பதில் உறுதியுடன் நின்றார்.  மேலும் இலவச சட்ட உதவி முறைக்கு அவர் உயிர் கொடுத்தார்.1980 நவம்பர் 14 வரை உச்சநீதிமன்றத்தில் பணி புரிந்து ஓய்வு பெற்றார்.ஓய்வுக்கு பின்பும் தொடர்ந்து மனித உரிமைகளுக்காகவும் ,கண்ணியத்திற்காகவும் முகம் அறியாத அனைவருக்கும்  ஆதரவு அவர் குரல் கொடுத்து வரலானார்.

 1996 ல் வீரப்பன் தேடுதல் வேட்டை என்ற பெயரில்  கர்நாடக தமிழக அதிரடிபடி அதிரடிப்படையினர் நிகழ்த்திய மனித உரிமை மீறல்களின் பின்னனியில் பாதிக்கப்பட்ட பழங்குடிமக்கள் சங்கம் சார்பில் மனு தாக்கல் செய்து அந்த மனு மாவட்ட மனித நீதிமன்றத்துக்கே வழக்கை எப்படி நடத்துவதென்ற விதி இல்லை என திருப்பட்டபோது அது குறித்து எதிர்பார்புகளின்றி  நான் எழுதிய கடிதம் அவரின் நடவடிக்கையால் வழக்காக உயர்நீதிமன்றம் எடுத்துக்கொண்டது. இரண்டு நீதிபதிகள் ஓராண்டு அந்த வழக்கை விசாரித்தனர். மூத்த வழக்குரைஞர் கே.ஜி.கண்ணபிரான் மனுதாரகளுக்காக வாதாடினார். அதிரடிபடையின் அத்துமீறல்களை ஓரளவு கட்டுப்படுத்த அந்த வழக்கு உதவியது.பழங்குடியினருக்காக நாட்டின் முக்கிய மனிதர்கள் ஆதரவு தர முன் வந்தது சநாயகத்தின் மீது  நம்பிக்கையினை உருவாக்கியது.1999 வருடம் மனித உரிமை ஆர்வலர்கள் அதிரடிபடையினரால் பாதிக்கப்பட்ட கிராமங்களுக்கு சென்று அரச வன்முறையின் கோரத்தை அம்பலப்படுத்திய பின்னனியில் நீதிபதி வீ.ஆர்.கிருஷ்ணய்யர் இது குறித்து தேசிய மனித உரிமை  ஆணையத்திற்கு எழுதிய கடிதம் , கர்நாடக உயர்நீதிமன்ற ஓய்வு பெற்ற நீதிபதி சதாசிவா தலைமையில் அதிரடிப்படை அத்துமீறல்களை விசாரிக்க குழு அமைத்து விசாரிக்க உதவியது.
 நீதிபதி வீ.ஆர். கிருஷ்ணய்யர் தன்னைச்சுற்றிய சமூகத்திற்கு  தொடர்ந்து நம்பிக்கைகளை விதைத்துக்கொண்டே உள்ளார்.மூத்தோர் முக்கியமாக செய்யவேண்டிய அரும் பணி இது.அவர் கடந்த தலைமுறையின் அரிதாய் எஞ்சி நிற்கும் உன்னத மனிதர்.அவரை அவர் வாழும் காலத்திலேயே நினைவு கொள்வோம்.
 

Manual Scavengers: Indian Railways in denial

Feb 25, 2013

Ten years after a PIL was filed against the Indian Railways as the biggest violator of the Manual Scavengers Prohibition Act with 172,000 open discharge toilets, the ministry continues to deny the practice of manual scavenging. This article traces the journey of the petition.

It is a medium close-up shot. A railway track cuts diagonally through the photograph. The symmetry is sharp and unmistakable. Overpowering this symmetry, however, is the human symmetry of Suresh and Ratanlal positioned next to each other in between the two rail tracks.
The long brushes of Suresh’s broom and the high-pressured stream from Ratanlal’s water jet too are in symmetry. Ratanlal attacks the excreta with the water jet while Suresh brushes aside the discharge. Both men, hunched forward, their pants rolled up till their knees, are coordinated in their bid to rid the tracks of human excrement issued from open discharge toilets of the Indian Railways.
The text adjacent to the photograph of Suresh (aged 35) and Ratanlal (aged 47), in the 2005 counter-affidavit filed by the petitioners Safai Karamchari Andolan (SKA) and others, states that both men, permanent employees at Delhi Sarai Railway Station, earn Rs 8,000 a month. Both received an education till Class 10. Both have young children. And both suffer from skin allergies.
No uniform. No shoes. Suresh and Ratanlal are not alone. Other photographs in the affidavit capture Anil (aged 26) and Hari Shankar (aged 28) at platform number nine, Old Delhi Railway Station; contract workers Suguna (Rs 2,300 per month) and Sunganthala (Rs 1,800 per month) at platform number 5 and 7, Egmore Railway Station, Chennai; Chedilal and Suraj Bhan, who have been manually handling human waste at the Ludhiana Railway Station for 13 and 20 years, respectively. These individuals dispose of faecal discharge from the railway tracks either as permanent employees or as contract workers.
Since the days of the British Raj, Indian Railways has continued to unapologetically exploit the cheap labour of ‘manual scavengers’ (hereafter safai karamcharis) for the everyday disposal of human excrement directly discharged onto the rail tracks. With its 43,000 passenger coaches, more than 8,000 stations, 172,000 toilets and a dense network of tracks, the railways is the biggest violator of the dignity of people condemned by caste to manual scavenging.
Deeply entrenched in the stranglehold of the caste structure, manual scavenging is closely intertwined with untouchability. Barring a few exceptions, all manual scavengers are from scheduled caste (SC) families, and a majority are women.
2013 marks the completion of the tenth year of the public interest litigation (PIL) initiated by SKA against the Indian Railways in the Supreme Court and subsequently in the Delhi High Court. The only thing that’s changed in the last decade is the advocates, bench of judges and the ‘modernising’ face of the railways. The Ministry of Railways’ consistent denial of manual scavenging and the petitioners’ unwavering resolve to restore dignity to the safai karamcharis remain determinedly unchanged. This article traces the journey of the petition that is pending in the Delhi High Court.
Denials
The Employment of Manual Scavengers and Construction of Dry Latrines (Prohibition) Act outlawed manual scavenging in 1993. State governments have always remained indifferent to the issue and have denied the existence of manual scavenging. Against a background of painfully tardy implementation of the 1993 Act, the continuing indignity and untouchability resulting from such labour and the existence of dry latrines was put forward in the Supreme Court as a PIL (Safai Karamchari Andolan vs Union of India) in 2003. The legal whip of the Supreme Court, the petitioners hoped, would push state governments out of their indolence and galvanise efforts to eradicate the practice.
The petitioners -- Safai Karamchari Andolan (SKA) and six other organisations striving for the eradication of manual scavenging -- sought, inter alia, strict implementation of the 1993 Act and stressed the enforcement of fundamental rights as enshrined in Articles 14, 17, 19 and 21. The petition also made visible the invisible issue of employment of safai karamcharis by defence establishments, the railways and public sector undertakings (PSUs).
In response to the petition, a Supreme Court bench (in April 2005) comprising Justices H K Sema and S N Variava directed all state governments as well as ministries/corporations of the union government to file an affidavit, within six months, through a senior officer in charge of the matter and willing to take personal responsibility for the veracity of the content of the affidavit regarding the state of manual scavenging, utilisation of funds and number of people rehabilitated since 1993. What came in six months later (November 2005) were affidavits from states denying the existence of the practice.
The Ministry of Railways (MoR) in its 2004 affidavit presumptuously stated that all dry latrines had been converted into aqua latrines across the railways and that without provision of washable aprons at all important stations, ‘manual scavenging cannot be totally eradicated’. It further cited scarce resources and fund constraints as factors limiting the upscale of better technology for toilets. “They got a severe blasting from the Supreme Court for such a response,” says Shomona Khanna, the advocate who represented the petitioners in the Supreme Court till 2011. Sufficiently provoked, the court directed the secretary of the Railways Board to file a detailed affidavit showing the scheme prepared for the total elimination of manual scavenging.
In his 2006 affidavit, the secretary described the statement (‘manual scavenging cannot be totally eradicated’) in the previous affidavit as ‘inaccurate’. This was an inane attempt at damage control since he, in the same line, reasserted that the practice of manual scavenging in fact did not exist in the railways. The ministry has, in fact, consistently and stubbornly stuck to this statement even in the face of the damning photographic evidence filed by the petitioners. The Supreme Court refuses to take this as an answer.
Impasse
In her best-known work, On Photography, Susan Sontag, American filmmaker and political activist, wrote: ‘Photographs furnish evidence. Something we hear about, but doubt, seems proven when we’re shown a photograph of it. In one version of its utility, the camera record incriminates. In another version of its utility, the camera record justifies.’ Sontag’s perceptive insight into the dual utility of the photograph seamlessly explains the consciously different reading of the photographic evidence by the Ministry of Railways.
For the petitioners, photographs of Suresh, Ratanlal and others make for incriminating evidence against the ministry’s blind denial of manual scavenging. However the ministry, by selectively harping on the definition of manual scavenging in the 1993 Act, maintains that cleaning the railway tracks with high pressure water jet technology (such as the one in Ratanlal’s hands) does not qualify as manual scavenging. Further, claiming the obsolescence of dry toilets across the railways, the ministry declares manual scavenging to be a thing of the past. What remains unacknowledged is Suresh’s broom and the tin plates in Suguna’s hands, as well as the bucket into which Suguna is seen piling the excrement, at platform number 5, Egmore Railway Station, Chennai.
Besides harping on the obsolescence of the practice of manual scavenging and dry toilets across the railways, and that the ‘faecal discharge disintegrates on its own’, the railways affidavits claim that various technologies (sealed, bio and vacuum toilets) are under consideration and that washable aprons and control discharge toilet systems (CDTS) will be scaled up at important stations; that through notices in train toilets, passengers are requested to avoid using toilets at stations; and that the Ministry of Railways has always maintained high standards in waste disposal and is aware of the need to better manage the discharge from train toilets in the interests of ‘environmental protection’.
Angered at the casual mockery of their hard work, as reflected in the ministry’s affidavits, the petitioners filed a damning point-wise rebuttal in 2007. Under oath they argued that the ministry was deliberately misleading the court and perverting the process of justice with its outright lies. Fiercely opposing the ministry’s assertion that no manual scavenging was taking place, the petitioners criticised the ‘modern face’ of the railways as premised on a foundation of oppression and violation. They stressed that the ministry, by narrowly interpreting the definition of manual scavenging in the 1993 Act, had knowingly refused to acknowledge that manual scavenging is a violation of fundamental rights and a statutory offence. The ministry continued to unconscionably perceive the problem as a sanitation and environment problem, not a gross violation of human dignity.
The petitioners’ affidavit affirmed that manual scavenging was continuing unabated and negated the railways’ insistence that the use of technologies such as water jets to clean railway tracks was not manual scavenging. Based on their interactions with safai karamcharis at railway stations, the petitioners argued that such technology was usually not provided, or that the ‘powerful water jet’ was nothing more than a water hose that required as much manual handling. “The pressure of the jet often sends the excrement flying into the faces and bodies of the safai karamcharis,” noted Girender Nath, staff member, National Commission for Safai Karamcharis.
The new Bill on manual scavenging, while broadening the definition of manual scavengers to encompass inter alia persons employed to dispose of human excreta on the railway tracks, proposes that the same people, if using protective gear, shall not be deemed ‘manual scavengers’. The petitioners believe that no matter what protective gear is given to people it will not mitigate their experience of severe social marginalisation and discrimination.
The Planning Commission’s 2006 Working Group on Empowerment of Scheduled Castes described manual scavenging as: “A gross violation of human rights and the worth of the human person and flies in the face of the Constitutional guarantee assured, in its very Preamble, of a life with dignity for every individual in the country.”
The continuous stonewalling by the railways has stymied the interpretative exercise in the courtroom. The affidavits show the ministry’s lack of commitment and evasive approach towards fixing targets and achieving time-bound rehabilitation. The petitioners demanded that action be taken against the secretary of the Railways Board who was incapable of making an accurate assessment of the continuance of the practice, swore by a false affidavit, and insulted the wisdom of the courts.
In 2011, the Supreme Court transferred a part (concerning Indian Railways) of Safai Karamchari Andolan vs Union of India to the Delhi High Court. Since then, the railways has come up with a new chant -– bio-toilets.
Technologically speaking
Prior to the transfer of the case to the Delhi High Court, the railways, over the years, has been discussing four major technological innovations to limit manual handling of human excrement on the railway tracks. These include concrete washable aprons, controlled discharge toilet systems (CDTS), bio-toilets and vacuum toilets. The ministry promised a scale-up of the first two options but has not seriously considered vacuum toilets, popularly used in trains across Europe. It has, however, unmistakably backed the installation of bio-toilets (‘subject to the availability of funds’).
Intrigued, the high court ordered an inspection of bio-toilets led by a team of senior advocates P S Narasimha and Rajiv Nanda. In their status report to the court, the advocates described work on bio-toilet installation as being extremely slow and criticised the Ministry of Railway’s timid target of installing 500 bio-toilets (out of 172,000 toilets) till March 2012. They sought assistance from the Hazards Centre, an organisation that maintains that technology cannot be implemented in isolation. After an independent assessment of bio-toilets, Hazards Centre found two major information loopholes in the ministry’s claim that bio-toilets reduce excretal discharge into the air and water: 1) omission and mention of slurry, a guaranteed by-product of the process, which may or may not contain harmful pathogens, and 2) no mention of potentially hazardous, gaseous by-products such as methane or hydrogen sulphide.
The petitioners were unwilling to take the risk. Not wanting the installation of bio-toilets to be a costly exercise and an environmental hazard recklessly installed by the Indian Railways in the name of liberation of manual scavengers, they requested the high court to institute an interdisciplinary panel to investigate the feasibility, design, financial and environmental sustainability of a range of competent technological solutions (not just bio-toilets) that could be installed in the railways.
The ministry’s haphazard efforts at exploring alternative solutions, and persistent decade-long denial in acknowledging and identifying manual scavengers employed by the railways is cause for serious concern. Appallingly, every survey by the concerned departments and states undertaken by the Ministry of Social Justice and Empowerment, or MSJE (the nodal agency for the rehabilitation of manual scavengers) since the enactment of the 1993 Act, has bypassed the Indian Railways.
Aware of the need to liberate safai karamcharis, the MSJE, in its 2011 affidavit to the Delhi High Court, asked the railways for a list of manual scavengers eligible for rehabilitation benefits. The request was an exercise in futility as the Ministry of Railways has consistently denied the existence of the practice, thereby preventing safai karamcharis and their dependants from accessing the rehabilitation benefits they are entitled to.
“Even if we were to go by the extremely conservative estimate of two manual scavengers per railway station, there are still 17,000 of them to be liberated and rehabilitated. But we do not know who they are,” says Khanna. Her concern -- to identify and consolidate a database of safai karamcharis -- has been endorsed by the National Advisory Council. The petitioners believe that the absence of rehabilitation benefits and arbitrary replacement of open-discharge toilets with bio-toilets will result in loss of livelihoods for the safai karamcharis. But they remain hopeful about the progress of the case in the Delhi High Court. The court, they believe, has given them a space to talk. They had six hearings between August and December 2012.
Stiffening the legal whip?
Manual scavenging is an assault on the dignity of safai karamcharis. The earnestness of the judiciary in the last decade to readily confront the issue and whip state governments and ministries into action has been appreciated. Although the interventionist attitude of the Supreme Court waned after the initial years of the petition, the last two years have seen a revival of interest. Recent examples of a stiffening of the legal whip include a district magistrate being reprimanded for filing an affidavit that falsely claimed the absence of manual scavenging in his jurisdiction. And the Supreme Court’s arm-twisting of the Centre to enact the law against manual scavenging that’s pending as a Bill before the Parliamentary Standing Committee of Social Justice and Empowerment.
Advocate Khanna believes that the slow pace of the case in the Supreme Court could be attributed to the large number of respondents (state governments, departments, ministries) that the court has to deal with, insufficient number of hours the Supreme Court of India devotes to public interest litigations, and the invisible nature of manual scavenging, in that people do not think about the issue.
Khanna believes that the arguments of the case have not only moved the Supreme Court but have shocked them. Therefore, each time the bench of judges changes the story begins from scratch. On more than one occasion the court, surprised that dry latrines are not obsolete, has burdened the petitioners with gathering more evidence. The petitioners (Wilson Bezwada’s Safai Karamchari Andolan) have taken such orders in their stride and returned with proof. They were even surprised to see a judge educate his colleague about manual scavenging based on a documentary the judge had watched. Such surprises, coupled with the judge’s keen interest in the matter, often catalyse the interpretative exercise inside the courtroom.
The petitioners’ objective has always been to uncover an area of rights violation that has been rendered invisible by society and polity. It is important to first openly acknowledge the issue to be able to assess, budget and eradicate it. The continuing practice of manual scavenging in the Indian Railways assists the social ostracism these people face and stops them from assuming their full role as citizens of India.
Advocate Khanna, having fought on behalf of the petitioners for over six years in the Supreme Court, withdrew from the case in 2011. She remains optimistic and continues to represent the petitioners in the high court case against the Indian Railways. As she awaits the next hearing, in January 2013, she is prepared to re-invent the wheel yet again and smilingly notes: “Now the bench of judges will change again.”

Source : Infochange News

 

பழங்குடிஉரிமைகள்,போராட்டங்கள்

பழங்குடிஉரிமைகளும் ,போராட்டங்களும் 
          (ச.பாலமுருகன்)
            .
கடந்த 1.10.2004 ல் ஈரோட்டில் எனது சோளகர் தொட்டி நாவலை வெளியிட்டேன்.ஏறக்குறைய 9 ஆண்டுகள் முடிந்த நிலையில் அந்த நாவல் அனுபவங்களை ,அதன் கதை மாந்தர்களை ,நாவலின் களத்தை இது போன்ற நிகழ்வுகள் அல்லது வீரப்பன் வழக்கில் ,சமீபத்தில் மரணதண்டனை கைதிகளாக கருணை மனுக்கள் நிராகரிக்கப்பட்ட நிலையில் உள்ள மீசை மாதியன், பிலவேந்தரன்,சைமன், ஞானப்பிரகாசம் ஆகியோர் குறித்த விவாத்ங்களில் திரும்பத்திரும்ப தீராத ஒரு கதை களத்தில் நின்று பேச வேண்டியதாக உள்ளது.

நாவல்  படைப்பு அனுபவம்

  எனது நாவல் முயற்சி என்பது என் நாவலின் முன்னுரையில் குறிப்பிட்டதை போல மலைகளை விட கனமானதும், பாறைகளை விட கடுமையானதும், இருளை விட கருமையானதுமான ஒரு கதை வெளியில் பயணம் செய்த என்க்கு அதிலிருந்து வெளியே ஓடி வந்து விட நிணைத்ததன் முதல் படியாக என்னைப்போல சிலருக்கு மட்டும் அறிந்திருந்த அந்த  கதையினை  உங்களுடன் பேச வேண்டும் என்பதுதான். வாசகர்கள் சுமைதாங்கி கற்களாக நிற்பார்கள் என நம்பினேன். அனால் ஒரு படைப்பு என்பச்து வெறும் கொடூரங்கள்,சோகங்கள்,நம்ப முடியாத அழிவுகள் என்பவற்றின்  ஒன்றின் மூலம் மட்டும் இட்டு நிரப்பப்பட முடியாதவை. அவைகள் மட்டுமே படைப்புகளாக முகிழ்வதில்லை. நிச்சயம் அவை துக்க செய்திகள் அல்லது  அவற்றை நிணைக்கும் போது பாதிப்பினை ஏற்படுத்துபவை என நின்று விடுபவை. இலக்கியங்கள் அதனை தாண்டியது.உயிரோட்டமான  காலம் கடந்து கதை சொல்லியின் உயிர்ப்பு அதனுள் ஓட வேண்டும்.இதற்கு ஒரு பரந்த வாசிப்பும் ,கதையின் களம் எந்த நோக்கில் காண  வேண்டும் என்ற பார்வையும்(views) முக்கியமானது. பார்வைகள் புணைவுகளின் பிரசவத்தினை தலைகீழாக மாற்றக்கூடியவை.படைப்பாளியின் அரசியல் பார்வைகளுக்கு உந்து சக்தியினை வழங்கக்கூடியது.

துவக்கத்தில் அத்துமீறல்களின் கொடூரங்கள்,அவலங்கள் பிரமாண்டமானதாய் நின்றாலும் எனது கதை களம் ஊடான ஒரு தொடர் பயணம் ,வாசிப்பு,உலக் இலக்கியங்களின்எல்லா  கூறுகள் கொண்டதாக பழங்குடிமக்களின் வாழ்வியல் இருந்ததை உணர முடிந்தது.இக்  கதை கள மக்களின் மீதான   காவல்துறை  வன்முறை என்பது 1993 ஆண்டுகளில் கர்நாடக , தமிழக கூட்டு அதிரடிப்படை (STF)   பின் அல்லது அதற்க்கு சற்று காலம் முன் வீரப்பனின் வருகை ஒட்டிய சூழலில் துவங்கியதாக இருக்கலாம். ஆனால் பழங்குடி மக்களிடையே ஒரு நீண்ட தொடர்பை ஏற்படுத்திக்கொண்டவதன் அடிப்படையில்  அந்த வனங்களில், நிலங்களில் , மலைகளில் இடிவிடாது நீடித்து ஒலித்துக்கொண்டிருக்கும்  ஒரு பெரும் சோகத்தை  என்னால் உணர முடிந்தது.அது அம் மக்களை தன் சொந்த மண்ணிலிருந்து விரட்டும் சோகம். அச் சோகம் சோகங்களின் தாய். அந்த துக்கம் அது எழுப்பும் அவலத்தின் சப்தம் எல்லைகளை கடந்து, மொழிகளைக்கடந்து எழுவது. பொது தன்மை வாய்ந்தது, அது தாய் மண்ணிலிருந்து விரட்டப்படும்  அகதியம் எழுப்பும் அவலத்தின் சப்தம். எனது சோளகர் தொட்டி நாவல் இதிலிருந்தே வடிவம் பெற்றது. உலகு தழுவிய ஓர் அவலத்தின் குரலை ஒரு சிறிய மலைகிராமமான சோளகர் தொட்டியில் பேசினேன். எனது கதை மாந்தர்கள் எல்லைகளை தாண்டியவர்கள். அணுவைப்போல சிறியவர்கள்.

பழங்குடிகளின் நிலை

நாட்கள் தோறும் பழங்குடிகளை வெளியேற்றும் அரசியல் நம்மைச்சுற்றி நிகழ்ந்து வருகின்றது. நாடு விடுதலை அடைந்த பின் வளர்ச்சிக்காக வெளியேற்றப்பட்டவர்களில் 40 % மக்கள் பழங்குடி மக்கள். வெளியேற்றப்பட்ட மக்கள் திரளில் பழங்குடிகளின் எண்ணிக்கையே அதிகம்.  நாடு விடுதலைக்கு முன் ஆங்கிலேயர்கள் வனங்களை வனிகத்திற்கான இடங்களாக பார்த்தனர். பழங்குடி மக்களின் உரிமைகளை கட்டுப்படுத்த முதல் முறையாக வனச்சட்டம் கொண்டு வந்தனர். நில வரி, பழங்குடியில்லாதார் பழங்குடிப்பகுதியில் குடியேற்றுதல், பண பரிமாற்றம் அதனால் பழங்குடி மக்கள் கந்து வட்டிக்காரர்களால் சுரண்டப்படல் என நிலை உருவானது. பழங்குடிகளின் உழைப்பு விற்பனை பண்டமாக மாறியது. ரயில் பாதை அமைக்க ,ரோடு போட, சுரங்கம் தோண்ட என இவர்கள் மீதான சுரண்டல் துவங்கியது. விடுதலைக்கு பின்னும் பழங்குடி மக்களின் மீது காலணி ஆதிக்க சுரண்டல்களை விட அதிகம் சுரண்டல் துவங்கியது.
ஒவ்வொறு முறையும் பாராளுமன்றத்தில் வனம் சம்மந்தமான சட்டம் வரும் போதும் அது பழங்குடி மக்களை வெளியேற்றும் ஏதேனும் வடிவத்தை கொண்டிருந்தது, வன விலச்ங்கு காப்பகம் என்ற பெயரிலோஅல்லது வளர்ச்சி திட்டம் என்ற பெயரிலோ அது தொடர்ந்தது. கடந்த 2002 ஆண்டு மச்த்திய சுற்றுச்சூழல் அமைச்சகம் தனது ஒரு வனத்தில் வாழும் பழங்குடி மக்களை ஆக்கிரமிப்பாளர்கள் என அறிவித்து அவர்களை வெளியேற்ற மாநில அரசுகளுக்கு உத்திரவிட்டது. அசாம் மாநிலத்தில் மட்டும் இவ் உத்திரவி அடிப்படையில் 40000 குடும்பங்கள் வெளியேற்றப்பட்டனர். மக்களின் பெரும் போராட்டத்திற்கு பின் வன உரிமைச்சட்டம் 2006 கொண்டு வரப்பட்டது. இச் சட்டத்தின் முகப்புரையில் "இது காலம் வரை பழங்குடி மக்களுக்கு வரலாற்று அநீதியை அரசு செய்ததாக" அரசு ஒப்புதல் வாக்கு மூலம் அளித்தது. ஆனாலும் இச் சட்டம் நடைமுறைப்படுத்த தமிழகத்தில் இயலவில்லை. பெரும் சுரண்டலுக்கு எதிராக  தீவிர இடது சாரிய அரசியல் பக்கம் பழங்குடிகள் நிருத்தப்பட்டனர். மத்திய இந்தியா உள்ளிட்ட பல மாநிலங்களில் கடும் அரச வன்முறையினை எதிர்கொள்ள வேண்டி வந்தது.அவர்கள் சொந்த மண்ணிலிருந்து விரட்டப்படுகின்றனர்.

அரசாங்ககள்ஏதேனும் சலுகை கொடுத்து இம் மக்களை சனாளித்து விடலாம் என நினைக்கின்றது. இம் மக்களுக்கு உரிமை உள்ளது என்பதையோ ,வனத்தினையும் அதை சுற்றியுள்ள பகுதிகளிலும் தங்களைத்தாங்களே ஆள இம் மக்கள் உரிமை படைத்தவர்கள் என்பதை அதிகார வர்க்கம் ஏற்க மறுக்கின்றது.

தமிழகத்தில்  பழங்குடி புறக்கணிப்பு

வனத்துறையின் அனுமதியுடனேயே அனைத்து நடவடிக்கைகளும் இங்கு அனுமதிக்கப்பட்டது. இப் பகுதிகளிலிருந்து மக்களை வெளியேற்றவேண்டும் என வனத்துறை பல்வேறு முயற்சிகளை எடுத்து வந்தது.

இந்த வனத்துறையின் நடவடிக்கைக்கு வெகுசன ஊடகங்களில் இயற்கை, சுற்றுச்சூழல், வன உயிர்ச் சுழல் என பல்வேறு பெயர்கள் வழங்கப்பட்டது. தமிழகம் போல இந்தியாவின் பல பகுதிகளில் அமைக்கப்பட்ட புலிகள் காப்பகத்திற்கு கார்ப்பரேட் கம்பெனிகள் மற்றும் பல முதலாளிய நிறுவனங்கள் நிதி வழங்கியது, NDTV போன்ற ஊடகங்கள் அதனை இயக்கமாக மாற்றிக்காட்டியது. வழக்கம் போல நடிகர், நடிகையர் இதில் பங்குகொண்டனர். நமது பொதுப் புத்தியில் புலிகள் மீது கருணை பிறப்பிக்கும் கருத்தரிப்பு நிகழ்ந்தேறியது.

மறுபுறம் வனத்திலிருந்து பழங்குடி மக்களை வெளியேற்றும் நிகழ்வு துவங்கியது. ஒரு புறம் வன்முறை; மறுபுறம் ஒரு ஏக்கருக்கு பத்து லட்சம் வரை தருகின்றோம் வனப்பகுதிகளிருந்து வெளியேறுங்கள் என ஆசைவார்த்தைகள் கூறப்பட்டது. மேலும் மறைமுகமாக பழங்குடிகளின் நிலங்களுக்கு பட்டா மறுப்பு, வனத்துறை தடை, பள்ளி உள்ளிட்ட வசதிகள், சாலைகள் கட்ட மறுப்பு என வனத்துறையின் தடைகள் தொடர்ந்தன. மாநில அரசுகள் அதிகாரம் இங்கு செயலிழந்து போனதாகவே வனப்பகுதி மக்கள் கருதினர்.

வனத்துறையின் அதிகாரம் ஒரு பக்கம் பெருகியது. பல சட்டங்கள் வனத்துறையினரை வனப்பகுதி முடியரசர்கள் போல மாற்றியது. மக்களைக் கைது செய்யும் அதிகாரம், எல்லாவற்றையும் தடை செய்யும் அதிகாரம், தன்னால் கைது செய்யப்பட்டவனே தன்னை நிரபராதியென நிரூபித்துக்கொள்ளும் அளவு அதிகாரம் வனத்துறை வசம் குவிந்தது. ஆனால் வனப்பகுதிகளின் எண்ணிக்கை சுருங்கியது. வன மாப்பியாக்கள் பெருகினர். வனப்பகுதிகளில் சுரங்கம் தோண்ட அனுமதி, மரம் வெட்ட அனுமதி என முரண்பாடு அதிகரித்தது. பழங்குடிகள் தங்களின் வாழ்வுரிமைக்காக போராடத் துவங்கினர். வனப்பகுதிகளில் செங்கொடிகள் உயர்ந்து பறக்கத்துவங்கின. அரச அரச வன்முறை கோரத்தாண்டவம் ஆடும் நிலை உருவானது.

மக்கள் போராட்டத்தின் பலனாய் 2006 ஆண்டு வன உரிமைச் சட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டது. பழங்குடிகள் கைகளில் வனம் இருக்கும் போதே வனம் வாழும் என இந்திய பாராளுமன்றம் ஒப்புக்கொண்டது. வனத்தின் அனைத்து நடவடிக்கைகளுக்கும் வனப்பகுதி மக்களின், அவர்களின் கிராமசபை ஒப்புதல் தேவை என சட்டம் கூறியது. பழங்குடி மற்றும் வனப்பகுதி மக்களுக்கு நில உடமையை அங்கீகரித்தது. ஆனால் இந்த சட்டத்தை நிறைவேற்ற விடாமல் பல முட்டுக்கட்டைகள் வழக்குகள் வடிவிலும், வனத்துறை அதிகார வர்க்கத்திடமிருந்தும் வந்தது. வனத்துறை தனது அதிகாரம் மக்களிடம் சேர்வதை விரும்பவில்லை; இச்சட்டத்தினை அலட்சியம் செய்யத் துவங்கியது. இந் நிலையில் சென்னை உயர்நீதி மன்றத்தில் இச் சட்டம் நடைமுறை படுத்தப்படுவதற்கு எதிராக வனத்துறை சார்ந்த ஓய்வு பெற்ற அதிகாரிகளின் தூண்டுகோலால் சிலர் வழக்கு தாக்கல் செய்தனர். இவ் வழக்கில் உயர்நீதி மன்றம்  இச் சட்டத்தின் கீழ் பழங்குடி மற்றும் வனத்தில் வாழும் மக்களுக்கு நில உரிமை பட்டா வழங்கும் முன் தங்களின் ஆலோசனை பெற்று  பட்டா வழங்க உத்திரவிட்டது. ஆனால் அரசோ வன உரிமைச் சட்டம் 2006 ஐ நடைமுறைப்படுத்த நீதிமன்றம் தடை விதித்துள்ளதாக கூறி முற்றிலுமாக இச் சட்டத்தினை தமிழகத்தில் செயல் படாமல் செய்துள்ளது. மேலும் நீதிமன்றத்தில் நிலுவையில் உள்ள வழக்கினை தள்ளுபடி செய்ய எந்த சிறு முயற்சியினையும் எடுக்கவில்லை. இந்தியாவிலேயே வன உரிமைச்சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்தாத ஒரே மாநிலமாக தமிழகம் உள்ளது.வனத்துறை அதிகாரவர்க்கத்தினர் பழங்குடி மக்கள் சனநாயகப்பூர்வமாக வனம் சார்ந்த பகுதியில் நிர்வாக முடிவு எடுப்பதை விரும்பாத காரணத்தால் தங்களின் அதிகார கட்டுபாட்டிலிருந்து ஒரு சனநாயக சூழல் வனப்பகுதியில் உருவாகைவிடக்கூடாது என கருதுவதின் காரணமாகவும் இந்த நிலை நீடிக்கின்றது.

இதற்கிடையே தமிழகத்தில் மேற்கு மலை தொடர்ச்சியில் புதிதாக சத்தியமங்கலம், மேகமலை பகுதிகளை புலிகள் சரணாலயம் என அரசு அறிவிக்கும் முயற்சி நடந்து வருகின்றது. சத்தியமங்கலம் மலைப்பகுதிகளில் உள்ள அனைத்து பஞ்சாயத்துகளும் இதனை எதிர்த்து தீர்மான‌ம் நிறைவேற்றின; போராடத் துவங்கியுள்ளன.

இது ஒரு புறமிருக்க கடந்த 2012 ஜூலை 24 உச்ச நீதிமன்றம், புலிகள் பாதுகாப்பு ஆணையம் தாக்கல் செய்த வழக்கில் புலிகள் வனப்பகுதியில் சுற்றுலாவை தடை செய்தது. மேலும் புலிகள் சரணாலயப்பகுதிகளில் மையப்பகுதியைச் சுற்றியுள்ள தாங்குதளப்பகுதியான buffer zone என்ற பகுதியினை அமைக்காத தமிழகம் உள்ளிட்ட மாநிலங்கள் 3 வார காலத்துக்குள் அமைக்க வேண்டும் என்றும் இல்லாவிடில் ரூ 50000 அபராதம் என உத்திரவிட்டது.

இந்த வனத்தாங்குதளப்பகுதியை உருவாக்குவதற்கு முன் அப்பகுதி மக்களின் ஒப்புதல், கிராம சபை மற்றும் அறிவியல் பூர்வமான ஆய்வு அவசியம். மூன்று வார காலம் அதற்குப் போதாது என அரசு கேட்பதற்கு பதில் அவசர அவசரமாக வனத்தின் புலிகள் சரணாலயப் பகுதிகளைச் சுற்றி இந்த பகுதிகளை மூன்று இடங்களில் அறிவித்து விட்டது. இந்த தாங்குதளப்பகுதியான (buffer zone) பகுதியில் எதைச் செய்யலாம், எதைச் செய்யக்கூடாது என இன்று வரை அரசு எந்த சட்ட வரையறையும் விதிக்கவில்லை. முழுக்க வனத்துறை அதிகார வர்க்கம் தன்னிச்சையாக எடுக்கும் முடிவுக்கு மக்கள் கட்டுப்படவேண்டும்.

1) ஆனைமலை புலிகள் சரணாலயத்தின் வடக்கு, கிழக்கு எல்லைகள் மற்றும் மன்னவனூர், பூம்பாறை, பழனி மலை, கொடைக்கானல் மலையில் சில வருவாய் பட்டா பகுதி சேர்த்து மொத்தம் 521 சதுர கிலோ மீட்டர் பகுதியும் தாங்கு தளப்பகுதியாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. ஏற்கனவே புலிகள் சரணாலயப்பகுதி என அறிவிக்கப்பட்ட 958 சதுர கிலோ மீட்டருடன் சேர்ந்து மொத்தம் 1479 சதுர கிலோ மீட்டர் பொள்ளாட்சி வனக்காப்பாளர் கட்டுப்பாட்டில் வந்து விட்டது.

2) முதுமலை வனப்பகுதியில் தென் மற்றும் கிழக்கு பகுதி, நீலகிரி வடக்கு, கூடலூர் பகுதி(சிங்காரா,செங்கூர் பகுதி), நீலகிரி தென் பகுதியான தெங்குமராட்டா பகுதி என 367 சதுர கிலோ மீட்டர் பகுதி வனத் தாங்குதள பகுதியாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. ஏற்கனவே புலிகள் சரணாலயம் 321 சதுர கிலோமீட்டர் ஆகும். இந்த தாங்குதளப்பகுதியுடன் சேர்த்து 688 சதுர கீமீ வனக்காப்பாளரின் கட்டுபாட்டில் வந்துவிட்டது.

3) களக்காடு முண்டந்துறை பகுதியில் கன்னியாகுமரி வனவிலங்கு பூங்கா பகுதி குற்றாலம் பகுதிகள் சேர்ந்து 706 சதுர கீமீ பகுதி தாங்குதளப்பகுதியாக அறிவித்துள்ளது. ஏற்கனவே புலிகள் சரணாலயமாக அறிவிக்கப்பட்ட பகுதி 895 சதுர கீமீ ஆக மொத்தம் 1601 சதுர கீமீ பகுதி வனத்துறையின் முழு கட்டுப்பாட்டில் வந்துவிட்டது.

மேற்கண்ட பகுதிகளில் பல பஞ்சாயத்துகள் வருகின்றது. இப் பஞ்சாயத்துக்களில் அரசு எந்த கருத்து கேட்பும் நடத்தவில்லை. மக்கள் தங்களின் அடிப்படை தேவைகளுக்குக் கூட வனத்துறை எஜமானர்களின் தயவுக்காக இனி எதிர்நோக்கவேண்டும். ஆனால் மக்கள் மற்றும் கிராம சபை ஒப்புதல், அறிஞர்களின் அறிவியல் பூர்வ ஆய்வு என பல செய்து இப் பகுதிகளை வன தாங்குதளப்பகுதியாக அறிவித்ததாக அரசு ஆணை கூறுகின்றது. G O ms 199,200.201 forest and environment august 2012

புலிகளுக்காக கரிசனப்படும் அதிகார மையம் பழங்குடி மற்றும் வனம் சார்ந்துவாழும் மக்களைப் பற்றி எந்த அக்கறையும் காட்டவிலை. இந்தப் போக்கு வன உரிமைச்சட்டத்தில் கூறியுள்ள அடிப்படைக் கருத்தான வனத்தினை பழங்குடிகளே ஆளும் நிலையினை உருவாக்குவதற்கு (forest stewardship) எதிரானது. அரசியல் கட்சிகளுக்கு இது பற்றிய பார்வை சிறிது கூட இல்லை என்றே சொல்லலாம். பழங்குடி மக்கள் புலிகளுக்கு எதிரானவர்கள் இல்லை. காலம் காலமாய் வன விலங்குகளுடன் இரண்டறக் கலந்து வாழ்பவர்கள். வனப்பகுதி மக்களை வனத்திலிருந்து அப்புறப்படுத்தவே அதிகார மையங்களுக்கு புலி சாக்கு தேவைப்படுகின்றது. உண்மையில் நேர் எதிராய் நிறுத்தப்படும் புலியும் பாவம், பழங்குடி மக்களும் பாவம். புலிகள் அருகி வரும் உயிரினம் (endanger species) என அங்கலாய்க்கும் அரசாங்க அதிகார வர்க்கம் பழங்குடிகளும் அவர்களின் சமூகமும் இந்தப் பட்டியலில் உள்ளதை ஏனோ அறிய முயலாதவர்கள் போல நடிக்கின்றனர்.

பழங்குடிமக்கள் மீதான அரச வன்முறை

சில மாநிலங்களிலிருந்த நக்சல்பாரி இயக்கச் செயல்பாடு இன்று 250 மாவட்டங்கள், 23 மாநிலங்கள் என்று விரிவடைந்ததற்கு காரணங்களைத் தேட வேண்டியது அவசியமானது. நமது அரசியலமைப்பின் முகப்புரை இந்தியா ஒரு ஜனநாயக சோசலிச நாடு என்று பறை சாற்றுகிறது. நமது அரசியலமைப்பின் நான்காவது அட்டவணை மாநிலங்கள், அரசுகள் கடைபிடிக்க வேண்டிய வழிகாட்டு நெறிமுறைகளைச் சொல்கிறது. இயற்கை வளங்கள் பொது சமூகப் பயன்பாட்டிற்கு என்றும், ஏழைகள், பணக்காரன் என்ற பாகுபாடு சமூகத்தில் மறைய வாய்ப்புகளை, வசதிகளை ஏற்படுத்தவும் அறிவுறுத்துகிறது. நமது அரசியலமைப்பின் ஐந்தாவது அட்டவணை பழங்குடி மக்களின் நிலங்களை அம்மக்களின் கவுன்சில் அனுமதியின்றி பிற கம்பெனிகளோ, நபர்களோ அபகரிப்பதைத் தடை செய்கிறது. மேலும் 2005-ம் ஆண்டு இந்திய அரசு இயற்றிய வன உரிமைச் சட்டம் பழங்குடி மற்றும் வனத்தில் வாழும் மனிதர்களின் வாழ்வுரிமையை அங்கீகரிக்கும் சட்ட வழி வகைகளைக் கொண்டுள்ளது. 

இவ்வகையான பல்வேறு சட்ட பாதுகாப்புகளும் அதனை அரணாக நின்று காக்க நீதிமன்ற அமைப்புகளும் இருக்கும் சூழலில் ஏன் நக்சல்பாரிகளின் மாவோயிசம் வளர்கிறது? ஏனெனில் நமது அரசியலமைப்பின் உரிமைகளையும், நமது ஜனநாயக உயிர்ப்பையும், சட்டத்தின் ஆட்சியையும் நமது ஆட்சியாளர்கள், அதிகார வர்க்கம், நீதிமன்றங்கள், செல்வந்தர்களின் கூட்டு செல்லரிக்கச் செய்து வீழ்த்தி தோல்வி பெறச் செய்த இடத்திலிருந்தே மாவோயிஸ்டுகளுக்கான சிந்தனையும், ஆதரவும் வேர் விடுகின்றது. உலக மயமாக்கல் என்ற பொருளாதார வன்முறை ஏழை, எளிய பழங்குடி மக்களின் மீது திணிக்கப்பட்ட சமயம் நமது பாராளுமன்றங்கள், நிர்வாகத்துறை, நீதித்துறையின் செயல்பாடுகள் முழுவதும் ஜனநாயக சோசலிசம் என்ற அடிப்படையிலிருந்து முற்றிலும் மாறி முதலாளித்துவ சேவை என்ற நிலைக்கு சென்று விட்டது. மத்திய இந்தியாவில் பழங்குடிகளை ஆயுதம் தூக்கச் செய்ததில் மாவோயிஸ்டுகளின் பங்கை விட ஜனநாயகத்தை தடம் புரளச் செய்த நமது ஆட்சியாளர்களின் பங்கே அதிகம்.

பழங்குடி மக்களின் மண் மீதான போர்

  நாடு முழுதும் பழங்குடி மக்களின் மண் மீது அறிவிக்கப்படாத ஒரு யுத்தம் நடந்து வருகின்றது. எல்லா பலமும் வாய்த அரசு நிகழ்த்தும் இத் தாக்குதல் பெரும் வாழ்வியல் ஆபத்தினை இம் மக்கள் மீது தினித்துள்ளது. மத்திய இந்தியாவில் இதன் தாக்குதல் நாட்டில் ஒரு உள் நாட்டு அமைதியிமையை ஏற்படுத்தியுள்ளது.சத்தீஸ்கர் மாநிலம் பொ பிரச்சணையினை புரிந்து கொள்ள களமாக உள்ளது.  சத்தீஸ்கர் மாநிலத்தில் 28 வகை பெரும் கனிமங்கள் கிடைக்கின்றன. இரும்புத்தாது இந்தியாவில் அதிகம் கிடைக்கும் இடமாகவும் இது உள்ளது. பாக்சைட், டால்மியம் உள்ளிட்ட பல கனிமங்கள் இங்கு உள்ளது. இப்பூமியில் பழங்குடிகள் வசித்து வருகின்றனர். மத்திய ஊரக வளர்ச்சித் துறையின் நிலச் சீர்திருத்தம் குறித்த அறிக்கையில் இப்பகுதியில் முன்பு மேற்கொள்ளப்பட்ட நில ஆர்ஜித முயற்சி பொது மக்களின் கடும் எதிர்ப்பு காரணமாக கைவிடப்பட்டதையும் எனவே கனிம வளங்களை எடுக்க வேறு முயற்சி அரசுக்கு தேவைப்பட்டதையும் சுட்டிக் காட்டியது. (2) எனவே ‘அமைதி இயக்கம்’ என்ற சல்வார் ஜூடும் என்ற கூலிப்படையை உருவாக்கியது அரசு. இப்படைகளுக்கு இரும்பு கம்பெனிகளான டாடாவும், எஸ்ஸாரும் பெரும் தொகை கொடுத்து உதவி வருகின்றன‌. இக்கூலிப் படைகள் அரச படைகளுடன் சேர்ந்து மிகக் கொடுமையான மனித உரிமை மீறல்களை பழங்குடி மக்களுக்கு எதிராகக் கட்டவிழ்த்து விட்டனர். கொலைகள்? பாலியல் வன்முறை? சித்திரவதை என அது நீண்டது. அதன் விளைவாக சத்தீஸ்கர் மாநில தண்டிவாடா மாவட்டத்தில் மட்டும் 664 கிராமங்களை முற்றிலும் கைவிட்டு பழங்குடி மக்கள் பக்கத்திலுள்ள மகாராஷ்டிரா, ஒரிஸ்ஸா, ஆந்திரா காட்டுப் பகுதிகளுக்கு இடம் பெயர்ந்து விட்டனர். காலியான இப்பகுதிகளை சுரங்க நிறுவனங்கள் தங்கள் கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டு வருவதில் ஆர்வமாக உள்ளதாக அரசின் அறிக்கை குறிப்பிடுகிறது.  (Committee on State Agrarian Relations and Unfinished Task of Land Reforms. Volume I, draft report pg 161. Ministry of    Rural Development, Government of India.)

 சத்தீஸ்கரில் உள்ள கனிமங்களை இரயில் மூலம் கொண்டு செல்வதற்கு அதிகப் பணம் செலவாகிறது என்பதற்காக குழாய்கள் மூலம் விசாகப்பட்டினத்தில் உள்ள கம்பெனிக்கு நேரிடையாக கொண்டு செல்ல எஸ்ஸார் நிறுவனம் முடிவு செய்தது. இதற்காக சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வாழ்வியல் உரிமைகளுக்கு எதிராக 25 மீட்டர் அகலத்தில் 267 கிலோ மீட்டர் குழாய்கள் சத்தீஸ்கரிலிருந்து விசாகப்பட்டினம் வரை கட்டப்பட்டது. இதில் இரும்பு தாதுக்களுடன் தண்ணீர் கலந்து அனுப்பப்படுகிறது. இதற்காக நாள் ஒன்றுக்கு 2.5 கோடி கேலன் தண்ணீர் தேவைப்படுகிறது.(3) எனவே எஸ்ஸார் கம்பெனிக்காக சபரி ஆற்றின் பெரும்பகுதி திருப்பி விடப்பட்டுள்ளது. அதேபோன்று சத்தீஸ்கரில் ஓடும் முக்கிய நதிகளான கேலு, குர்குட், கருணா, சியோநாத், மானத் போன்ற ஆறுகளும் தனியார் கம்பெனிகள் வசம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளது. ராய்க்கர் என்ற ஊரின் வழியாக சென்ற கேலு நதி ஜிண்டால் இரும்பு மற்றும் மின்சார நிறுவனத்தின் வசம் ஒப்படைக்கப்பட்டாகி விட்டது. தினமும் 35,400 கியூபிக் மீட்டர் தண்ணீரை இந்த ஆலைகள் தாங்கள் கட்டியுள்ள தனியார் அணைகள் மூலம் எடுத்துக் கொள்கின்றன.(4) ஆக பழங்குடிகள், விவசாயிகள் தங்களின் வாழ்வாதாரமான‌ தண்ணீர் பயன்பாட்டு உரிமையை முற்றிலும் இழந்து விட்டனர். நமது வளர்ச்சித் திட்டங்கள் இந்நாட்டின் பெரும்பான்மையான மக்களின் பொது நலனைப் பற்றி எவ்வித அக்கறையும் செலுத்தாமல் உருவாக்கப்பட்டவை. இதனால் உலகில் வேறு எங்கும் நிகழாத ஒரு பெரும் சோகம் இங்கு நிகழ்ந்துள்ளது. கடந்த 60 ஆண்டு சுதந்திர இந்தியாவில் வளர்ச்சித் திட்டங்களுக்காக சொந்த மண்ணிலிருந்து அப்புறப்படுத்தப்பட்ட எளிய மக்களின் எண்ணிக்கை 6 கோடியாகும். இதில் பெரும்பான்மையானவர்கள் பழங்குடி மக்கள். ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து கருப்பின மக்களை அடிமை வியாபாரத்திற்கு உட்படுத்தியதால் 200 ஆண்டு சோக நிகழ்வில் இடம் பெயர்ந்த கருப்பின மக்களின் எண்ணிக்கையே 5 கோடி என்பது இங்கு குறிப்பிடத்தக்கது.(5) இவ்வாறு சொந்த நாட்டில் அகதிகளாக ‘வளர்ச்சிக்காக’ இடம் பெயரச் செய்யப்பட்ட இம்மக்களுக்கு அரசின் மறு வாழ்வு என்பதும் வெறும் கான‌ல் நீரே. ஆக மலைகளிலும், வனங்களிலுமிருந்து இம்மக்கள் விரட்டப்படுவது குறித்துப் பேசுபவர்கள், அரசின் பொருளாதார வன் செயல்களையும், அரச வன்முறைகளையும் விமர்சிப்பவர்கள் காட்சி ஊடகங்கள் மற்றும் இதர அரசின் ஊதுகுழல்களில்  தீவிரவாதிகளின் ஆதரவாளர்கள் என சிறுமைப்படுத்தும் சனநாயக விரோத போக்கு தொடர்கின்றது.

 பழங்குடிகள் வளங்களிலிருந்து வெளியேறுதல் 

பழங்குடி மக்கள் நாள்தோறும் பல்வேறு கடும் நேரான மற்றும் மறைமுகமான தாக்க்தலுக்கு உள்ளகி வருகின்றனர்.அவர்களின் மண் ,பண்பாடு அதன் தனித்தன்மை  குறித்து எந்த சிறு முக்கியத்துவமும் உலக்மயமாக்கல், நவீன தாராளமயமாக்கல் சூழலில் ஆட்சியாளர்கள் தர தயாராக இல்லை. பழங்குடி மக்களின் பகுதிகளுக்கென ஏற்கனவே நமது அரசியலம்ப்பு சட்டத்தின் ஐந்தாவது மற்றும் ஆறாவது பிரிவுகளில் உள்ள பாதுகாப்புகள் வன உரிமைச்சட்டம் 2006 மற்றும் பஞ்சாயத்து ராஜ் பட்டியல் பகுதி விரிவாக்கச்சட்டம்  ஆகியவற்றில் உள்ள கூறுகளின் மையமான கருத்தான பழங்குடி பகுதியில் நடைபெறும் சுரங்கம் உள்ளிட்ட எந்த வளர்ச்சி பணியும் அம் மக்களின் சமூகத்தின் ஒப்புதலோடு மட்ட்மே ந்டைமெற வேண்டும் என்ற பிரிவு பண்ணாட்டு மற்றும் இந்திய பெரு முதலாளிகளுக்கு வளங்களை கப்பாளிகரம் செய்யும் சுதந்திரத்தினை தடுப்பதாக உள்ளதால்   சுரண்டல்வாதிகள், முதலாளிகளுக்கு தடையாக உள்ளஅப்பிரிவுகளை  நீக்க ஒரு பெரும்பணி (lobby)  அதிகார மற்றும் ஆட்சியாளர்கள் மத்தியில் நடந்து முடிந்து விட்டது.2013 பாராளுமன்ற பட்செட் கூட்டதொடருக்கு பின்  Right to Fair Compensation and Transparency in Land Acquisition, Resettlement and Rehabilitation Bill என்ற சட்ட நிறைவேறப்போகின்றது. போதிய இழப்பீடு என ஒன்றை கொடுத்து நிலத்திலிருந்து ,அவர்களின் ஜீவாதார  வாழ்வியல் உரிமைகைகளிருந்து அவர்களை அப்புறப்படுத்த எல்லா அதிகாரமும்  அரசின் கைகளுக்கு வரப்போகின்றது. வாழ்வியல் உரிமை என்ற அடிப்படை மனித உரிமையினை காரணம் காட்டி இயற்கை வளங்களிருந்து மக்கள் வெளியேற மறுப்பதை பணம் என்ற அளவீட்டை காட்டி அம் மக்களை வளங்களிந்து விரட்டுவதே இச் சட்டத்தின் விளைவாக இருக்கப்போகின்றது. நவீன தாராளவயக்கொள்கையின் முக்கிய நோக்கமான எல்லாவற்றிக்கும் சந்தயினை (market structure)பாதிக்காதவகையில் பணத்தின் வடிவில் தீர்வு காண்பது என்ற வன்முறை சட்டமாக மாறுகின்றது. இதனால் அதிகம் பாதிக்கப்படுவது ஏழை மக்கள் குறிப்பாக பழங்குடி மக்கள்.

சுற்றுச்சூழல் நிறுவனங்கள்

பழங்குடி மக்கள் ஒரு புறம் அரசு சார்ந்த அமைப்புகளின் தாக்குதலை எதிர் கொள்ளும் சூழலில் மற்றொரு புறம் வன  சுற்றுச்சூழல்வாதிகள் மற்றும் வன விலங்கு ஆர்வலர்கள் என தங்களை பிரதிநிதிதுவம் செய்யும் அரசு சாரா தொண்டு நிறுவனங்களின்  கருத்டு தாக்குதலையும் எதிர் கொள்ள வேண்டியுள்ளது. வனம் என்பது முழுக்க விலங்குகளும் மரம் செடிகளும் இருக்கும் இடம் என்ற மேற்குலகு மற்றும் அமெரிக்கவின் வனச்ச்சட்டத்தை பொருத்து வனம் வெறும் விலங்குகள் வாழும் இடம் மட்டுமே.The US Wilderness Act (1964) defines wilderness as: “an area where the earth and its community of life are untrammeled by man, where man himself is a visitor who does not remain.” அமெரிக்கா சார்ந்த  மக்களுக்கு எதிரான கருத்தாக்கங்கள் இந்த கானுயீர் ஆர்வலர்கள் பேசுகின்றனர்.அமெரிக்காவின் வனச்சட்டம் உலகம் முழுதும் சூழல் காரணமாக ஏராளமான நிலகங்கள் பூர்வகுடிகளிடமிருந்து கைப்பற்றப்பட்டுள்ளது. 1900 ஆண்டிலிருந்து 1950 வரை 600 வன விலங்கு பூங்காக்கள் உருவாக்கப்பட்டன. தற்போது உலகின் 12% நிலம் இந்த சூழல்வாதிகளின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது.இந்த நிலப்பரப்பு ஆப்பிரிக்காவை விட பெரியது. இப் பகுதிகளிலிருந்து சுமார் 2 கோடி மக்கள் வெளியேற்றப்பட்டுள்ளனர் இவர்கள் பெருபகுதியினர் பழங்குடி மக்கள், பூர்வ குடிகள்.இம் மக்களை சூழல் அகதிகள்(conserve refugees) என அழைக்கின்றனர். பூர்வ குடிகள் வனத்த்டின் பிரிக்கப்படமுடியாத சக்திகள் என்பதையும் வனத்திற்கும் பழங்குடிகளுக்க்மான தொப்புள் கொடி உறவு ள்ளது என்பதையும் இச் சூழல் வாதிகள் மதிப்பதில்லை. காணுயிர் பிரச்சாரத்திற்காக உலகின் பல்வேறு பெறும் செல்வம் படைத்த மண்ணாட்டு கம்பெனிகளின் ஆதரவில் காணுயிர் பிரச்சாரம் செய்யும் தொண்டு நிருவனங்களான உலக் வன விலங்கு நிதியம் (World Wide Fund for Nature (WWF) ,international Union for the Conservation of Nature (IUCN), The Nature Conservancy (TNC), Conservation International (CI), , African Wildlife Foundation (AWF) and Wildlife Conservation Society (WCS)  அதன் நிதியின் மூலம் இக் கருத்தாகத்தினை காணுயிர் தொண்டு நிருவணங்கள் மூலம் பிரச்சாரம் செய்கின்றன. அரசின் அதிகார மையம், வனத்துறை என இதன் செல்வாக்கும் கருத்து ஊடுருவல்களும் பழங்குடி மக்களை சட்டத்தின் பெயரிலும் ,அதிக்கார நடவடிக்கை வழியும்   பழங்குடி மக்களை சுழல் அகதிகளாக மற்ற முயலுகிறது. இக் கருத்தாக்கம் மற்றும் நடவடிக்கைகள் பழங்குடி மக்களின் கண்ணியம் மற்றும் மனித உரிமைக்கு எதிரானது.  

   நாட்டில் எல்லா பழங்குடி மக்களும்  ஏதேனும் ஒரு வகையில்  இந்த அச்சுருத்தலை எதிர்கொண்டுள்ளனர். இம் மக்கள் வாழும் 70% பகுதி வனமாகவும் 90% பகுதியில் கனிம வளம் மிக்கதாகவும் உள்ளது. இவர்களின் கலாச்சாரம் மொழி அணைத்தும் தனித்தன்மை வாய்ந்தது. ஆனால் நாள் தோறும் உயிர் வாழ  கடுமைஆக போராடவேண்டிய நிலையிலேயே இம் மக்கள் உள்ளனர். வளர்ச்சி என்ற பெயரில், திட்டங்கள் என்ற பெயரில் சுரங்கங்களுக்காக, பண்னாட்டு கம்பெனிகளுக்காக நாள் தோறும் இம் மக்களுக்கு சொந்த நாட்டில் அகதியம் பரிசளிக்கப்படுகிறது. மண்ணை விட்டி விரட்டப்படும் மனிதனுடன் கலாச்சாரத்தின் வேர்களும் பிய்க்கப்படுகின்றது. ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகால பழங்குடி மொழியும் நாள் தோறும் அதனை கடைசியாய் பேசி மறைந்த மனிதனின் புதை குழியில் சமாதி செய்யப்படுகின்றது. நமது சமூகம் வழியதே வெல்லும்  (survival of fitness ) என்ற கொள்கைகளை கடைபிடிக்கின்றது. பழங்குடி மக்கள் தோல்வி கண்டவர்கள். தோல்வியடைந்த கோவனின் வாரிசுகள்.அவர்களும் அறிகிவரும் ஓர் உயிரிணம் (Endanger species ) என்பதை உலகு அறிய தயாராக இல்லை. பழங்குடி மக்கள் நமது ஆள்பவர்களிடம் எதிர்பார்த்து நிற்பது சலுகையல்ல. அவர்கள் கண்ணியத்தோடும்  மனித உரிமைகளோடும் வாழம் உரிமை படைத்தவர்கள்.அவர்களின் சனநாயக சூழலை பாதுகாப்பதின் மூலமே நம் நாடு தனது இருப்பையும், சனநாயகத்தையும் உறுதிப்படுத்திக்கொள்ளமுடியும்.                                                                                               (தூத்துக்குடி வ.உ.சி கல்லுரியில் 2013 மார்ச் மாதம் பேசியது)